Πριν παντρευτώ, ζούσα πάντα στα προάστια με τους γονείς μου. Σε ένα μεγάλο, ευρύχωρο σπίτι με αυλή και κήπο, όπου είχαμε όλο το φαγητό που χρειαζόμασταν από τον δικό μας κήπο. Και τα υπόλοιπα τα αγοράζαμε από την πόλη. Και ήταν σε ένα από αυτά τα ταξίδια που γνώρισα τον μελλοντικό μου σύζυγο. Ποτέ δεν φανταζόμουν τη ζωή στην πόλη, αλλά η αγάπη αλλάζει τα πάντα. Σύντομα παντρευτήκαμε και μετακόμισα σε ένα διαμέρισμα με τον σύζυγό μου στην πόλη
. Στην αρχή ήταν δύσκολο να ζούμε μέσα σε όλο αυτό το θόρυβο, τη φασαρία και την κίνηση, αλλά με τον καιρό συνηθίζεις τα πάντα. Επισκεπτόμουν συχνά τους γονείς μου και απολάμβανα τη φύση και τον καθαρό αέρα. Μετά από 3 χρόνια γάμου, αποκτήσαμε έναν γιο. Όταν το παιδί έγινε 3 ετών, ήταν πιο εύκολο να πάμε κάπου μαζί του. Οι τρεις μας πήγαμε στο σπίτι των γονιών μου. Καθώς δεν είχαμε αυτοκίνητο, χρησιμοποιούσαμε τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Οι περισσότερες εκδρομές γίνονταν τα Σάββατα. Και παρατήρησα ότι τις περισσότερες φορές ταξίδευαν οι ίδιοι επιβάτες. Κάποιος από την αγορά, κάποιος από το εξοχικό. Τα πρόσωπα ήταν πάντα σχεδόν τα ίδια. Και πρέπει να μας είχαν παρατηρήσει αρκετές φορές. Και μια μέρα, τίποτα δεν μου είπε ότι το ταξίδι μας με τον γιο μου θα ήταν καυτό.
Ζεστό όχι με την έννοια του καιρού, αλλά ότι οι γιαγιάδες θα μας έκαναν να ζεσταθούμε. Εκείνη τη μέρα, ως συνήθως, πηγαίναμε στο σπίτι των γονιών μου. Νωρίς το πρωί, ο σύζυγός μου κλήθηκε να εργαστεί στο ρεπό του. Αποφασίσαμε όμως να μην ακυρώσουμε το ταξίδι μας, γιατί οι παππούδες και οι γιαγιάδες πάντα ανυπομονούσαν να τους
Δεν είχα διανύσει ούτε εκατό μέτρα όταν μια ηλικιωμένη κυρία είπε αγανακτισμένη και δυνατά: “Πολίτη, βάλε το παιδί στα γόνατά σου. Αυτό είναι δημόσιο μέσο μεταφοράς, όχι ταξί. Της απάντησα ότι ήταν άβολο για το παιδί να κάθεται στην αγκαλιά μου και ότι θα μπορούσε να χτυπήσει το μπροστινό κάθισμα με τα δόντια του όταν φρενάρει απότομα.
Στο οποίο όλοι ήταν αγανακτισμένοι: “Τότε πρέπει να πληρώσετε!”. Αλλά ο γιος μου είναι ακόμα μόνο 3 ετών και δεν χρειάζεται εισιτήριο. Αλλά υπήρχαν πολλοί και εγώ ήμουν η μειοψηφία. Για να είμαι ειλικρινής, φοβήθηκα πολύ και παρέδωσα το εισιτήριο. Ο οδηγός δεν με υπερασπίστηκε καν, του είπα ότι ο σύζυγός μου δεν ήταν εκεί. Σας έχει συμβεί ποτέ αυτό;
