Μπορείτε να περιμένετε κάποιον όσο θέλετε μόνο σε μία περίπτωση: όταν αξίζει τον κόπο. Εγώ περίμενα τέσσερα χρόνια και αποδείχθηκε ότι δεν άξιζε τον κόπο. Είμαι παντρεμένη εδώ και πέντε χρόνια. Ο πρώτος χρόνος ήταν ο καλύτερος, είχα τόση προσοχή από τον σύζυγό μου που δεν μπορούσα καν να ονειρευτώ τέτοια αγάπη, αλλά μετά όλα άλλαξαν.
Η αγάπη του εξαφανίστηκε κάπου. Έγινε ψυχρός απέναντί μου, σταμάτησε να είναι τρυφερός, σταμάτησε να μου δίνει λουλούδια, σταμάτησε να με ενθαρρύνει ακόμα και με μια καλή κουβέντα. Τα τελευταία χρόνια τσακωνόμασταν συχνά επειδή έβγαινε με τους φίλους του και περνούσε ελάχιστο χρόνο μαζί μου και με την οικογένειά μας.
Σταματήσαμε να βγαίνουμε σε εστιατόρια και να βγαίνουμε μαζί. Η μέρα ξεκινούσε με εμένα να του φτιάχνω πρωινό και τελείωνε με το δείπνο. Δεν μιλούσαμε τόσο πολύ όσο συνηθίζαμε. Πάντα έλεγε το ίδιο πράγμα: “Έχω πονοκέφαλο, είμαι κουρασμένος, μη μου την πέφτεις”.
Προσπαθούσα να τον αφήσω ήσυχο, να μην παρεμβαίνω στην ξεκούρασή του. Περίμενα να γίνει το ίδιο. Περνούσαν μέρες, μήνες, χρόνια, αλλά κάθε μέρα γινόταν και χειρότερα. Συνειδητοποίησα ότι είχα γίνει ψυχρή απέναντί του. Αρχίσαμε να ζούμε σαν γείτονες. Σταμάτησα να τον αμφισβητώ, σταμάτησα να τον βρίζω, σταμάτησα να κλαίω, όχι επειδή δεν είχε νόημα, αλλά επειδή είχα ψυχρανθεί και ίσως η αγάπη μου είχε χαθεί.
Λοιπόν, ποιος μπορεί να σώσει την αγάπη από μια τέτοια στάση; Μια μέρα άκουσα κρυφά μια συζήτηση μεταξύ του συζύγου μου και ενός συναδέλφου που μόλις είχε αρχίσει να εργάζεται. Ο άντρας τον προσκάλεσε σε μια παμπ για μια μπύρα, αλλά εκείνος αρνήθηκε, λέγοντας ότι ήθελε να περάσει χρόνο με τη γυναίκα του. Ο άνδρας τότε είπε: “Λοιπόν, είσαι ένα κάθαρμα. Φοβάσαι τη γυναίκα σου; Δεν περίμενα να είσαι έτσι. Την επόμενη μέρα ήρθε στο σπίτι και με ρώτησε: “Με αγαπάς; Με ζήλεψες ποτέ;”
Δεν ήξερα τι ακριβώς είχε συμβεί και γιατί μου έκανε τέτοιες ερωτήσεις, αλλά δεν το έκρυψα. Του είπα όλη την αλήθεια, ότι κουράστηκα να τον περιμένω, να διαφωνώ μαζί του, γιατί κατάλαβα ότι δεν είχε νόημα. “Αν κάποιος θέλει να έρθει, θα έρθει- αν δεν θέλει, είναι καλύτερα να φύγει”, του είπα. Δύο μήνες μετά από εκείνη τη συζήτηση, τον άφησα. Δεν το μετάνιωσα- αντίθετα, συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να είχα φύγει νωρίτερα. Μπορείς να περιμένεις για χρόνια αν αξίζει τον κόπο, αλλά αν δεν αξίζει, πρέπει να παραιτηθείς το συντομότερο δυνατό και να ξεκινήσεις μια νέα ζωή.
