Για αρκετά χρόνια, η σύζυγός μου Σοφία και εγώ ονειρευόμασταν να μετακομίσουμε στα βουνά. Είναι πάντα όμορφα εκεί, με υπέροχη ατμόσφαιρα, φρέσκο και καθαρό αέρα. Συχνά φανταζόμασταν πώς θα συναντούσαμε τις ανατολές και θα βλέπαμε τα ηλιοβασιλέματα, πώς θα καθόμασταν δίπλα στο τζάκι όλο το βράδυ…
Έτσι, πριν από δύο χρόνια, αποφασίσαμε ότι ήρθε η ώρα να πραγματοποιήσουμε το όνειρό μας. Πουλήσαμε το διαμέρισμά μας στο κέντρο της πόλης και, όσο ψάχναμε για το κατάλληλο σπίτι, μέναμε με φίλους. Τελικά, το βρήκαμε.
Το σπίτι ήταν σε μια πλαγιά, υπήρχε ένας δρόμος που οδηγούσε σε αυτό και μπορούσαμε να πάμε εκεί είτε με τα πόδια είτε με αυτοκίνητο. Ήμασταν ενθουσιασμένοι με την ανακάλυψή μας, έπρεπε μόνο να αγοράσουμε μερικά πράγματα…
Ζούσαμε ευτυχισμένοι στο σπίτι μέχρι που οι συγγενείς μας αποφάσισαν να μας θυμηθούν. Τόσο οι κοντινοί όσο και οι μακρινοί, με τους οποίους επικοινωνούσαμε κάθε δύο χρόνια, μας θυμήθηκαν. Άρχισαν να τηλεφωνούν και να ζητούν να μας επισκεφτούν. Είπαν ότι δεν μπορούσαν να σκεφτούν καλύτερες διακοπές από το σπίτι μας…
Τους εξηγήσαμε ευγενικά ότι δεν θέλουμε να δεχόμαστε επισκέπτες και ότι αν θέλουν πραγματικά να χαλαρώσουν στα βουνά, μπορούν να νοικιάσουν ένα δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο. Ευτυχώς, υπάρχουν πολλά εδώ. Αλλά οι συγγενείς αποφάσισαν να μην ξοδέψουν τα χρήματα και μας έφεραν αντιμέτωπους με το γεγονός: απλά εμφανίστηκαν στην πόρτα μας.
Δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα – τους πετάξαμε έξω. Ναι, και δεν ντρεπόμαστε καθόλου γι’ αυτό. Εξάλλου, αν οι άνθρωποι μπορούν να είναι τόσο τολμηροί, τότε μην εκπλαγείτε που μπορούν να τους απαντήσουν με τον ίδιο τρόπο…
