Το πρωί στην οικογένεια Ιβάνοφ ξεκίνησε με πρωινό. Το μονότονο γεύμα διακόπηκε από το κουδούνι της πόρτας. Ενώ κουμπώνει το πουκάμισό του, ο Pavlo πηγαίνει να απαντήσει. Όταν άνοιξε την πόρτα, είδε έκπληκτος να στέκεται στην πόρτα ένας νεαρός άνδρας που έμοιαζε ακριβώς σαν κι αυτόν, μόνο που ήταν τριάντα χρόνια νεότερος. “Γεια σας, με λένε Νικολάι.” – “Γεια σας…
Είμαι ο γιος της Βασιλίσας. Ήθελα πολύ να σας γνωρίσω. Θυμάσαι τη μαμά; Μπορώ να περάσω; Ο Pavlo άφησε το αγόρι να μπει. Όταν η Ναταλία τον είδε, ήταν η σειρά της να εκπλαγεί.
– “Μήπως μόλις μάσησες την τσίχλα μου;” – “Όχι, δεν το έκανα… – “Πώς μπορώ να εξηγήσω;” -Νάτα, η Βασιλίσα κι εγώ γνωριζόμασταν πριν σε γνωρίσουμε. Ας μην ορκιστούμε μπροστά στους καλεσμένους μας.
Δεν είχα ιδέα ότι την άφησα έγκυο. Η γυναίκα μου ήταν σιωπηλή, αλλά με κοιτούσε επίμονα. Ο Mykola στεκόταν εκεί για μισή ώρα. Ήταν αρκετά ενοχλητικό. Ο διάλογος δεν λειτουργούσε και αποτελούνταν κυρίως από τυποποιημένες ερωτήσεις και απαντήσεις.
Ο Μίκολα είχε προ πολλού μεγαλώσει και είχε ανεξαρτητοποιηθεί, δεν χρειαζόταν τίποτα από τον πατέρα του, ήθελε απλώς να τον γνωρίσει. Τελικά, ο πατέρας έδωσε στον γιο του τον αριθμό του τηλεφώνου του, γράφοντάς τον σε ένα κομμάτι χαρτί.
-Γιατί ήρθε εδώ; Το μόνο που έκανε ήταν να προκαλεί περιττό άγχος. “Γιατί έγραψες τον αριθμό του τηλεφώνου σου;” γκρίνιαξε η γυναίκα του. -Λοιπόν, είναι ο γιος μου… Μόλις ο Κόλια έφυγε από την είσοδο, πέταξε το χαρτί στο οποίο ήταν γραμμένο το νούμερο.
