Παντρευτήκαμε αμέσως μετά την αποφοίτησή μας. Γέννησα τους δύο γιους του, οι οποίοι τώρα είναι ενήλικες άνδρες, ο καθένας με τις δικές του οικογένειες. Μόνο όταν τα παιδιά ήταν μικρά παρατήρησα ότι ο σύζυγός μου άρχισε να κοιτάζει άλλες γυναίκες.
Αργότερα συνειδητοποίησα ότι ήταν άνθρωπος της φύσης, δεν του έλειπε ούτε μια φούστα. Όταν τα παιδιά μεγάλωσαν και αποφοίτησαν τα ίδια από το πανεπιστήμιο, ο σύζυγός μου και εγώ γίναμε εντελώς ξένοι μεταξύ μας. Συνέχισα να ανέχομαι τις περιπέτειές του μόνο και μόνο για χάρη των παιδιών, για να μην τα πληγώσω. Όταν όμως ενηλικιώθηκαν, συνειδητοποίησα ότι τίποτα δεν με κρατούσε πίσω. Πρόσφερα άμεσα στον σύζυγό μου διαζύγιο.
Μοιραστήκαμε ένα διαμέρισμα και χωρίσαμε. Ζούσα ήσυχα στη μοναξιά μου. Μερικές φορές σκεφτόμουν τον σύζυγό μου- άλλωστε, είχαμε ζήσει μαζί τόσα χρόνια. Αλλά ήταν κρίμα που δεν με θυμόταν ούτε στις διακοπές, δεν μου τηλεφωνούσε ούτε μου έγραφε. Με κάποιο τρόπο διατηρούσε επαφή μόνο με τους γιους του.
Αλλά τα παιδιά καταλάβαιναν ότι εξακολουθούσα να μην έχω τίποτα κοινό μαζί του, γι’ αυτό προσπαθούσαν να μη μιλούν για τον πατέρα τους. Είχαν περάσει δώδεκα χρόνια, όταν ξαφνικά χτύπησε η πόρτα. Την άνοιξα και… αμέσως σταμάτησε η αναπνοή μου. Ένας άντρας στεκόταν στην πόρτα. Είχε γεράσει τόσο πολύ σε αυτό το διάστημα. Ήταν φανερό ότι δεν ήταν καλά, ότι η υγεία του δεν ήταν η ίδια. Στάθηκα εκεί σιωπηλός για ένα λεπτό και μετά τον άφησα να μπει.
Η συζήτηση δεν πήγε καλά στην αρχή. Υπήρχαν τόσες πολλές ανομολόγητες λέξεις και τώρα δεν μπορούσαμε να πούμε τίποτα. Μετά το δεύτερο φλιτζάνι τσάι, ο άντρας μίλησε τελικά για τη ζωή του. Δεν είχε καμία σταθερότητα. Έπινε πολύ, η υγεία του ήταν κακή, δεν είχε πού να πάει και πρότεινε να βρεθούμε μαζί. Άρχισε να απολογείται για όλα αυτά τα χρόνια και τις προδοσίες της νιότης του. Δεν ξέρω καν τι να κάνω.
Από τη μία πλευρά, δεν έχουμε μιλήσει εδώ και 12 χρόνια, δεν μου έχει καν τηλεφωνήσει, δεν έχει δείξει κανένα ενδιαφέρον για μένα. Αλλά ίσως αποφάσισε να μου δώσει μια ευκαιρία να ξεκινήσω μια νέα ζωή χωρίς το παρελθόν… Από την άλλη, είναι ένας άρρωστος άνθρωπος και όχι ξένος για μένα. Έζησα τα καλύτερα χρόνια μαζί του, είναι ο πατέρας των παιδιών μου, ο πρώτος και ο τελευταίος μου έρωτας. Δεν του έχω δώσει ακόμη οριστική απάντηση- του είπα ότι θα το σκεφτώ. Τώρα ζυγίζω όλα τα υπέρ και τα κατά.
