Μου είναι δύσκολο να είμαι μια τόσο ατελής σύζυγος όταν η μαμά μου, η γιαγιά μου και η αδελφή μου είναι τέλειες νοικοκυρές. Η γιαγιά μου μεγάλωσε τη μητέρα μου με τη φιλοσοφία ότι μια σύζυγος πρέπει να μπορεί να κάνει τα πάντα. Το σπίτι είναι καθαρό, το φαγητό είναι φρέσκο, τα πουκάμισα του συζύγου είναι σιδερωμένα και τα μαθήματα των παιδιών είναι έτοιμα. Και το πιο σημαντικό, μια γυναίκα πρέπει να έχει συνεισφορά στον οικογενειακό προϋπολογισμό, δηλαδή, εκτός από αυτό, πρέπει να είναι και συνεπής στη δουλειά της. Η μαμά μου μεγάλωσε εμένα και την αδελφή μου με την ίδια στάση. Παντρεύτηκε πριν από μένα και έχει ακριβώς την ίδια συμπεριφορά, κάνει τα πάντα όπως η μητέρα της.
Σπούδασε μάλιστα για να γίνει δασκάλα. Η μαμά είναι μια σούπερ νοικοκυρά. Ο μπαμπάς ακόμα δεν ξέρει τι έχει και πού βρίσκεται. Η μαμά συνήθιζε να κάνει τα πάντα μόνη της, ακόμα και να ελέγχει τα τετράδια μέχρι τα μεσάνυχτα. Αλλά δεν κατηγορώ τον μπαμπά. Είχε μια δύσκολη δουλειά, γύριζε σπίτι αργά και πολύ κουρασμένος. Έβγαζε καλά λεφτά και έδωσε στην αδελφή μου και σε μένα ένα διαμέρισμα. Αλλά παρ’ όλα αυτά, η μαμά μου δούλευε επίσης. Και με κάποιο τρόπο τα κατάφερνε όλα αυτά.
Αφού παντρεύτηκα, προσπάθησα να συμπεριφερθώ με τον ίδιο τρόπο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Σύντομα απέκτησα έναν γιο και είχα πολλά πράγματα να κάνω. Ο σύζυγός μου ζούσε με τους γονείς του και είχε συνηθίσει μια γυναίκα να κάνει τα πάντα στο σπίτι. Η πεθερά μου τον προστάτευε από τη “γυναικεία εργασία”, όπως την αποκαλούσε. Εγώ ήμουν υπεύθυνη για σχεδόν τα πάντα στο σπίτι. Γέννησα τον δεύτερο γιο μου. Είχα μια δύσκολη εγκυμοσύνη και τοκετό και αντί ο σύζυγός μου να με βοηθήσει, να γίνει το στήριγμά μου, συνήθιζε να με κοροϊδεύει επειδή δεν μαγείρευα το σωστό δείπνο, επειδή δεν έπλενα το πουκάμισό μου εγκαίρως. Συνέχισα να προσπαθώ, ήθελα να τον ευχαριστήσω.
Η υπομονή μου και η επιθυμία μου να είμαι τέλεια εξαφανίστηκαν όταν ο επτάχρονος γιος μου αρνήθηκε να καθαρίσει τα παιχνίδια του: < < Бабська це справа, ти зробиш>>. Μετά από αυτές τις λέξεις, τρελάθηκα. Ο σύζυγός μου ήταν τυχερός που συνέβη λίγες ώρες πριν από την άφιξή του. Ηρέμησα, μάζεψα τις σκέψεις μου και του μίλησα. Ήθελα να του πω ότι χρειαζόμουν την υποστήριξη και τη βοήθειά του. Απλά τον χρειαζόμουν να μην σκορπίσει τα πράγματά μου, να μην καθαρίσει, να μην πάει για ψώνια, να μην κάτσει με τα παιδιά για μια ώρα ώστε να μπορέσω να κάνω ντους σαν άνθρωπος. Τα παιδιά τον θαυμάζουν.
“Δεν άκουγε: η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, όπως λένε”. “Για τι έχεις χρόνο; Να μείνεις σπίτι με τα παιδιά; Να μαγειρεύεις; Να καθαρίζεις; Και ποιος υποτίθεται ότι πρέπει να το κάνει αυτό; Εγώ δουλεύω, εσύ μένεις στο σπίτι, με διάταγμα. Θέλεις να κάνω γυναικεία πράγματα; Εσύ τι θα κάνεις; Και τελικά είπε ότι μπορεί να τα καταφέρει και χωρίς εμένα, αλλά εγώ θα ήμουν χαμένη χωρίς αυτόν. Αποφάσισα να του δώσω ένα μάθημα. Σταμάτησα να μαγειρεύω, να σιδερώνω και να καθαρίζω μετά από αυτόν. Κάποτε ήμουν διαλογιστής. Αποφάσισα να επιστρέψω σε αυτή τη δουλειά, αλλά δεν είχα κανέναν να αφήσω τα παιδιά μου. Η μητέρα μου, η αδελφή μου, η γιαγιά μου και η πεθερά μου υποστήριζαν τον σύζυγό μου”.
– Πρέπει να είσαι παντού συνεπής. Πώς τα καταφέραμε στην εποχή μας; Κάνεις ηλίθια πράγματα. Δεν με βοηθούσαν με τα παιδιά. Αλλά βρήκα κάποιον να τα αφήσω. Η φίλη μου με βοήθησε. Πήγα στη δουλειά. Ζούμε έτσι εδώ και δύο μήνες. Ξέρω ότι αυτό μπορεί να οδηγήσει σε διαζύγιο. Αλλά αν είχα αφήσει τα πράγματα όπως ήταν, θα έπρεπε να ανεχτώ τον εξευτελισμό από τον σύζυγό μου και τα παιδιά μου να ακολουθούν τον πατέρα τους. Έχω ήδη επανεκπαιδεύσει τον μεγαλύτερο γιο μου και μεγαλώνω τον μικρότερο γιο μου έτσι ώστε να μην τολμάει καν να μιλάει για “γυναικεία εργασία”.
