– Ντένις, πήρες το ρολό σοκολάτας; – Η Νίκα έψαξε για μισή ώρα στην κουζίνα, αλλά δεν βρήκε πουθενά το ρολό που είχε αγοράσει χθες το βράδυ.
– Όχι, εσύ είπες ότι το πήρες για τα κορίτσια, για να τα κεράσεις στη δουλειά. Δεν το άγγιξα – απάντησε ο σύζυγος, κοιτάζοντας από το μπάνιο.
– Ακριβώς, ήθελα να το πάρω στη δουλειά, αλλά το ξέχασα στο σπίτι σήμερα το πρωί και τώρα δεν το βρίσκω πουθενά.
Η κοπέλα κοίταξε αμήχανα το ανοιχτό ντουλάπι της κουζίνας.
«Μήπως τα πήρες τελικά;» αμφέβαλε ο σύζυγός της, κοιτάζοντας επίσης το ντουλάπι.
«Είμαι απολύτως νηφάλια και θυμάμαι ακριβώς ότι όταν έφυγα από το σπίτι, τα άφησα πάνω στο τραπέζι. Και τώρα δεν είναι εκεί…»
Το ζευγάρι κοίταξε το τραπέζι της τραπεζαρίας. Ήταν εντελώς άδειο.
«Όλα είναι ξεκάθαρα! Μας λήστεψαν», χαμογέλασε ο Ντένις, κοιτάζοντας τη γυναίκα του. «Πρέπει να καλέσουμε αμέσως την αστυνομία, μάρτυρες και να φτιάξουμε μια πλήρη λίστα με τα αντικείμενα που λείπουν».
«Αστειεύεσαι;» μουρμούρισε η Νίκα και χτύπησε τον άντρα της στον ώμο. Η αλήθεια ήταν ότι εκείνη δούλευε στην αστυνομία. «Έλεγξα τα πάντα, δεν λείπει τίποτα άλλο».
«Το ξέρω!» φώναξε ο Ντένις, με τα μάτια του να λάμπουν πονηρά. «Ο Κάρλσον, που μένει στην ταράτσα, πέρασε από το σπίτι μας!»
Η Νίκα χαμογέλασε.
«Τότε δεν κοίταξα εκεί. Πρέπει να μετρήσεις τα κέικ στο ντουλάπι και τα βάζα με τις μαρμελάδες!»
Το ζευγάρι γέλασε για λίγο και μετά ξέχασε το μυστηριώδες χαμένο ρολό.
«Ντένις, μην τολμήσεις, αυτό το αφρόλουτρο το αγόρασα για μένα, εσύ το πίνεις σαν νερό!» εξεμάνη η Νίκα ένα βράδυ. «Και εξάλλου, αυτό είναι γυναικείο άρωμα, αν θέλεις αφρόλουτρο, πες το μου και θα σου αγοράσω ένα μπουκάλι».
«Μα εγώ δεν άγγιξα ποτέ το αφρόλουτρό σου». Εξάλλου, εγώ συνήθως κάνω ντους, για ποιο λόγο να χρησιμοποιήσω το αφρόλουτρο σου; – απάντησε ο σύζυγος.
– Πού πάει; – αναστατώθηκε η κοπέλα. – Παλιότερα αυτό το μπουκάλι μου έφτανε για μήνες, τώρα δεν φτάνει ούτε για ένα μήνα, ενώ το έχω χρησιμοποιήσει το πολύ πέντε φορές.
«Είναι το φάντασμα του σπιτιού!» δήλωσε ο σύζυγος, αγκαλιάζοντας τη γυναίκα του.
«Ντένις, δεν είναι αστείο!» απάντησε θυμωμένα η Νίκα. «Εξάλλου, από τότε που συνέβη το περιστατικό με το ρολό, έχω παρατηρήσει και άλλα περίεργα πράγματα. Τα ποτήρια τα βάζεις πάντα στο ίδιο σημείο στο ντουλάπι της κουζίνας, αλλά όταν γυρίζω σπίτι, τα βρίσκω σε εντελώς διαφορετικό μέρος. Και τα φαγητά φαίνονται να τελειώνουν πιο γρήγορα.
– Σου λέω ότι ο ξωτικό του σπιτιού κάνει σκανταλιές – δεν ήταν πια τόσο σίγουρος ο Denis. Ήξερε ότι η γυναίκα του δεν ήταν από τους πανικοβλημένους.
«Και για μια εβδομάδα δεν μπορούσα να βρω το κασκόλ μου και τα διαμαντένια σκουλαρίκια που μου έκανες δώρο για την επέτειο του γάμου μας. Κάθε μέρα τα έψαχνα στην ντουλάπα, αλλά δεν ήταν εκεί, και χθες το βράδυ άνοιξα την ντουλάπα και ήταν εκεί! Πώς το εξηγείς αυτό;
– Βρήκες και το φουλάρι; – ρώτησε ο Denis εντελώς αποθαρρυμένος.
– Φαντάσου! Δεν ήταν εκεί που το αφήνω συνήθως, αλλά κρεμασμένο στο κρεμάστρα στην είσοδο! – ανακοίνωσε με επισημότητα η Nika.
– Δεν ξέρω τι να πω. Δεν μοιάζει να είναι έργο κλεφτών – κούνησε το κεφάλι του ο άντρας.
– Κι εγώ το ίδιο λέω! – δήλωσε θριαμβευτικά η Νίκα.
***
– Ντένις, πάμε σινεμά σήμερα – η Νίκα έσφιξε το τηλέφωνο στον ώμο της, ενώ έψαχνε στην τσάντα της τα κλειδιά της εισόδου και του διαμερίσματος.
– Ω, σε άφησαν νωρίτερα από τη δουλειά; – χάρηκε ο σύζυγος.
– Ναι, φαντάσου, ο αφεντικό μου το επέτρεψε. Για να φύγουμε νωρίτερα, για τις υπερωρίες των εορτών.
– Εντάξει, τότε, αποφασίστηκε. Φεύγω τώρα. Βάλε το τσάι να βράσει – έδωσε τις σημαντικές οδηγίες ο σύζυγος και έκλεισε το τηλέφωνο.
– Εδώ είμαστε! – φώναξε χαρούμενη η κοπέλα, όταν επιτέλους βρήκε τα κλειδιά στην τσάντα της.
Η Νίκα έτρεξε γρήγορα τις σκάλες. Στο μυαλό της έτρεχαν όλα τα πράγματα που έπρεπε να κάνει πριν γυρίσει ο άντρας της.
Όταν άνοιξε την πόρτα, η Νίκα πάγωσε. Ήταν προφανές ότι υπήρχε κάποιος στο διαμέρισμα. Αλλά ποιος; Ο άντρας της ήταν ακόμα στη δουλειά. Μόλις του είχε μιλήσει και δεν μπορούσε να είναι κανένας άλλος…
«Μήπως είναι κλέφτες;» – πέρασε μια ανησυχητική σκέψη.
Εξέτασε προσεκτικά την κλειδαριά. Δεν ήταν παραβιασμένη.
«Περίεργο, ο κλέφτης έχει το κλειδί μας; Θυμάμαι ακριβώς ότι έκλεισα την πόρτα.»
Η Νίκα κοίταξε γύρω της. Το διαμέρισμα ήταν σε τάξη, δεν υπήρχαν ίχνη ληστείας.
Στο μπάνιο ακουγόταν νερό και σε όλο το διαμέρισμα υπήρχε μυρωδιά σαπουνιού, η ίδια που είχε εξαφανιστεί με τρομακτική δύναμη τους τελευταίους μήνες. Στην κουζίνα η τηλεόραση ήταν ανοιχτή και ακούγονταν θόρυβοι από σκεύη. Ήταν προφανές ότι ο απρόσκλητος επισκέπτης βρισκόταν εκεί.
Προσπαθώντας να κάνει όσο το δυνατόν λιγότερο θόρυβο, η Νίκα έβγαλε τα παπούτσια της και πήγε στην κουζίνα. Κοίταξε προσεκτικά από τη γωνία και πάγωσε…
Η Ελένα Φιόντοροβνα, η μητέρα του Ντένις και πεθερά της Νίκα, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, έφτιαχνε τσάι για τον εαυτό της σε ένα φλιτζάνι. Πάνω στο τραπέζι υπήρχε ένα μικρό δίσκο με μπισκότα και ένα φλιτζάνι με σάντουιτς. Η γυναίκα άκουγε συγκεντρωμένη την τηλεόραση και δεν άκουσε ότι η οικοδέσποινα είχε φτάσει πίσω της.
«Καλημέρα, Γιελένα Φιόντοροβνα», φώναξε η Νίκα, μπαίνοντας χωρίς φόβο στην κουζίνα.
Η ηλικιωμένη γυναίκα φώναξε τρομαγμένη και κάθισε, ρίχνοντας με το γόνατό της το πιάτο με τα σάντουιτς. Όταν είδε τη νύφη της να στέκεται στην πόρτα της κουζίνας, αναστέναξε και σηκώθηκε.
«Τρελάθηκες τελείως; Παραλίγο να μου σταματήσει η καρδιά!» είπε εξοργισμένη, κουνώντας το χέρι της προς το κορίτσι.
«Τότε μην τριγυρνάς στις κουζίνες των άλλων, και η καρδιά σου θα είναι πιο υγιής», είπε η Νίκα με ηθικολογικό τόνο. «Δεν έκοψαν πολύ λεπτό το λουκάνικο;», χαμογέλασε κοιτάζοντας το «φτωχό» σάντουιτς.
«Τι κάνετε εδώ;» ρώτησε η Νίκα, κοιτάζοντας χωρίς χαμόγελο τη πεθερά της.
«Λοιπόν…» η απρόσκλητη επισκέπτρια κοίταζε εδώ κι εκεί.
«Κατάλαβα, θέλατε να κάνετε μπάνιο και να φάτε κάτι» απάντησε η Νίκα αντί για τη γυναίκα.
«Είσαι η ίδια αγενής. Το είπα στον Denis να μην παντρευτεί αστυνομικό. Είναι όλες κυνικές και δεν δείχνουν κανένα σεβασμό στους μεγαλύτερους», ψιθύρισε η πεθερά, συνέρχοντας τα λογικά της.
«Μην ξεφεύγεις από το θέμα! Αλλιώς θα χρησιμοποιήσω τις επαγγελματικές μου γνώσεις», απάντησε η Nika.
«Μην φωνάζεις, αλλά ευχαρίστησε την», είπε η πεθερά στη νύφη της. «Μπορείς να πεις ότι σας έσωσα από σίγουρη ληστεία.
«Πώς; Ήρθατε εδώ και φάγατε τα καλύτερα, για να μην μείνει τίποτα στους κλέφτες;», ρώτησε η Νίκα χαμογελώντας.
«Μπορείς μόνο να χλευάζεις! Εγώ όμως είχα ένα κακό προαίσθημα σήμερα! Πέρασα από το σπίτι σας και αποφάσισα να περάσω να σας δω. Πλησιάζω στην πόρτα, τραβάω το πόμολο και είναι ανοιχτή…» Η πεθερά κοίταξε τη νύφη της σαν να την είχε πιάσει να κλέβει γλυκά από το βάζο.
– Θυμάμαι ακριβώς ότι έκλεισα την πόρτα – η Νίκα δεν πίστευε στα αυτιά της. Τώρα δεν είχε πια διάθεση για γέλια.
– Έλα, τώρα θα σκαρφιστείς κάτι! Μίλα, μην διστάζεις! Πώς αλλιώς μπήκα στο σπίτι σας; – πίεσε η πεθερά τη νύφη της. – Δεν έχω κλειδί. Γι’ αυτό δεν μπορούσα να κλείσω το διαμέρισμα, οπότε αποφάσισα να σας περιμένω και, για να μην βαρεθώ, έφτιαξα τσάι και γέμισα την μπανιέρα.
«Στ’ αλήθεια βιάστηκα και δεν κλείδωσα την πόρτα;» ανησυχούσε η κοπέλα.
«Ελένα Φιόντοροβνα, συγγνώμη, δεν ξέρω τι με έπιασε. Στην πραγματικότητα δεν λυπάμαι για τα μπισκότα και τα σάντουιτς. Ούτε για τον αφρόλουτρο…
Η πεθερά μιλούσε τόσο πειστικά που η Νίκα αμφισβήτησε τη μνήμη της.
«Γιατί να φύγει από το σπίτι μας; Και ο αφρός έχει εξαφανιστεί εδώ και ώρα μαζί με τα άλλα μικροπράγματα.» Η μνήμη της την βοήθησε να θυμηθεί και το ρολό σοκολάτας που έλειπε και τα σκουλαρίκια.
Κάτι δεν πάει καλά εδώ, κάτι δεν μου είπε η πεθερά μου, αλλά τι;
***
– Νικάααα!
Η κοπέλα άκουσε τη φωνή του συζύγου της. Τρόμαξε και γύρισε το κεφάλι της. Είχαν γυρίσει από το σινεμά. Ήταν ήδη σκοτεινά στο δρόμο.
– Γιατί είσαι τόσο περίεργη όλο το βράδυ; Σου έχω ρωτήσει πέντε φορές αν σου άρεσε η ταινία. – Ο Denis κοίταξε έκπληκτος τη γυναίκα του.
– Η ταινία; Ήταν καλή, μου άρεσε – προσπάθησε να φανεί αδιάφορη η κοπέλα.
– Έλα, πες μου, τι συνέβη; – δεν άντεξε πια ο Denis.
– Πού το πήρες; Όλα είναι εντάξει – προσπάθησε να αποφύγει την απάντηση.
– Βλέπω ότι όλη τη νύχτα είσαι σαν να έπεσες στο νερό.
– Πες μου, έκλεισα την πόρτα σήμερα ή όχι; – Η Νίκα κοίταξε διερευνητικά τον άντρα της.
Αυτός σκέφτηκε για μια στιγμή.
– Μα φυσικά! Θυμάσαι, μου ζήτησες να κρατήσω την τσάντα σου και μετά έψαχνες πολύ για να βάλεις το κλειδί στην τσέπη σου.
– Ακριβώς! – Η Νίκα χτύπησε το μέτωπό της. – Με κορόιδεψε, η πόρτα ήταν κλειδωμένη! Τότε πώς μπήκε μέσα;
Ο Ντένις κοίταξε την γυναίκα του με απορία.
– Νίκα, πώς νιώθεις; Θα σου καλέσω ένα ταξί και θα σου ετοιμάσω ένα ζεστό μπάνιο με το αγαπημένο σου αφρόλουτρο, για να ξεκουραστείς…
– Χα-χα-χα. Νόμιζες ότι τρελάθηκα;
Η γυναίκα είπε στον άντρα της πώς βρήκε τη πεθερά της στο κουζίνα το απόγευμα.
– Καταλαβαίνεις, το μπάνιο είχε νερό και μύριζε το αφρόλουτρο μου. Δεν καταλαβαίνω πώς μπήκε στο διαμέρισμα, αφού είχα κλειδώσει την πόρτα; – ρώτησε η γυναίκα, κοιτάζοντας με ύποπτο βλέμμα τον άντρα της.
«Γαμώτο!» βρισκόταν ο σύζυγος και χτύπησε το μέτωπό του με την παλάμη του. «Εγώ έδωσα τα κλειδιά στη μητέρα μου!»
«Γιατί;» Η Νίκα κοίταξε έκπληκτη τον σύζυγό της.
«Πριν από έξι μήνες ήμασταν διακοπές. Έδωσα τα κλειδιά του διαμερίσματος στη μητέρα μου για να το προσέχει», εξήγησε ο Ντένις.
«Και γιατί δεν τα πήρες πίσω;»
«Της ζήτησα να μου τα δώσει, αλλά μάλλον τα ξέχασε», απάντησε αδιάφορα.
«Ναι, ή τα πήρε επίτηδες για να μπορεί να έρχεται πού και πού και να παίρνει τα πράγματά των άλλων χωρίς άδεια», είπε η Νίκα, συσφίγγοντας τα φρύδια της.
«Μην ασχολείσαι, αύριο θα πάω εγώ και θα τα φέρω», είπε ο Denis.
«Όχι, όχι», φώναξε η Nika. «Άσ’ τον, θέλω να του κάνω μια φάρσα!»
Στο μυαλό της Nika είχε ήδη αρχίσει να σχηματίζεται ένα πονηρό σχέδιο. Μετά από αυτό, η πεθερά της θα μάθαινε σίγουρα ότι δεν πρέπει να μπαίνει στο σπίτι άλλων χωρίς άδεια.
***
Την επόμενη μέρα το βράδυ, η Νίκα γέμισε όλο το διαμέρισμα με κάμερες και έστειλε τις εικόνες στο κινητό της. Τώρα μπορούσε να δει και από τη δουλειά της τι γινόταν στο διαμέρισμά της.
Μόνο που την επόμενη μέρα δεν πήγε στη δουλειά, αλλά έμεινε στη γειτόνισσά της, τη Λένκι, την οποία έβαλε γρήγορα στο μυστικό της.
