— Μαμά, πώς είναι δυνατόν! — Ο Σεργκέι κοίταξε κουρασμένος τη μητέρα του που εμφανίστηκε ξαφνικά στην πόρτα με τεράστιες τσάντες. — Συμφωνήσαμε ότι θα περάσεις την Πρωτοχρονιά στη θεία Βάλη!
— Αχ, γιε μου, τι θα κάνεις σε αυτή τη γριά; — Η Νάντετζα Μιχαήλοβνα γλίστρησε αποφασιστικά στην είσοδο. — Το μόνο που ξέρει είναι να μιλάει για τα πονάκια της. Εγώ θέλω να γιορτάσω! Με τον μοναχογιό μου, παρεμπιπτόντως.
Η Άννα πάγωσε στην πόρτα της κουζίνας, όπου μόλις είχε τελειώσει να στολίζει το γιορτινό τραπέζι. Η εμφάνιση της πεθεράς της μια ώρα πριν την άφιξη των καλεσμένων δεν ήταν στα σχέδιά της.
— Ναντέτζα Μιχαήλοβνα, μα εμείς… — άρχισε να λέει.
— Τι είναι αυτά; — η πεθερά είχε ήδη φτάσει στο σαλόνι και τώρα εξέταζε κριτικά τα γιορτινά στολίδια. — Σερτζένια, κοίτα — μπλε μπάλες στο δέντρο! Είναι κρύο χρώμα, κακός οιωνός. Πρέπει να κρεμάσεις κόκκινες, για πλούτο.
— Μαμά, τι κακοί οιωνοί; — ο Σεργκέι έκανα μια γκριμάτσα. — Είχαμε συμφωνήσει.
— Και οι χαρτοπετσέτες στο τραπέζι είναι χάρτινες — συνέχισε η Ναντέζντα Μιχαίλοβνα, σαν να μην άκουγε τον γιο της. — Δεν είναι καθόλου αξιοπρεπές. Έχω λινές στο σπίτι, πάω να τις φέρω.
— Δεν θα πας πουθενά! — είπε ξαφνικά η Άννα με αποφασιστικό τόνο. — Σε μια ώρα έχουμε καλεσμένους.
— Τι καλεσμένους; — αναρωτήθηκε ειλικρινά η πεθερά. — Την Πρωτοχρονιά πρέπει να είμαστε όλοι με την οικογένεια. Θα τους τηλεφωνήσω τώρα να τους ακυρώσω.
Έκτεινε το χέρι της προς το παλιό της «ράφι», αλλά ο Σεργκέι την έπιασε από το χέρι:
— Μαμά, σταμάτα! Δεν θα τηλεφωνήσουμε σε κανέναν. Όλα είναι έτοιμα, το τραπέζι στρωμένο.
— Ακριβώς! — ζωντάνεψε η Νάντετζα Μιχαήλοβνα. — Για να δούμε τι θα ταΐσετε τους καλεσμένους.
Κατευθύνθηκε αποφασιστικά προς την κουζίνα. Η Άννα κοίταξε πανικόβλητη τον άντρα της:
— Κάνε κάτι!
— Τώρα — κούνησε το κεφάλι και πήρε το τηλέφωνο. — Θα καλέσω ταξί.
Αυτή τη στιγμή ακούστηκε μια οργισμένη φωνή από την κουζίνα:
— Τι είναι αυτό το ολιβιέ; Γιατί τα καρότα είναι σε κύβους; Θέλω να είναι σε λωρίδες! Και η μαγιονέζα είναι από το μαγαζί, ενώ εγώ σου έμαθα να φτιάχνεις σπιτική, Ανετσά. Είναι αταξία!
Η Άννα έκλεισε τα μάτια και μέτρησε αργά μέχρι το δέκα. Ήταν η πρώτη της Πρωτοχρονιά στο καινούργιο τους διαμέρισμα. Ήθελε τόσο πολύ να είναι όλα τέλεια: όμορφα στολίδια, νόστιμα φαγητά, ζεστή ατμόσφαιρα. Και τώρα αυτό.
— Αρκετά! — Η Ναντέτζα Μιχαίλοβνα έδεσε αποφασιστικά την ποδιά της. — Τώρα θα φτιάξουμε ξανά αυτή τη σαλάτα. Σεργκέι, πήγαινε στο μαγαζί να φέρεις φρέσκα καρότα.
— Δεν θα πάει πουθενά — η Άννα στάθηκε ανάμεσα στη πεθερά της και το γιορτινό τραπέζι. — Και δεν θα φτιάξουμε ξανά τη σαλάτα. Έχουμε σαράντα λεπτά μέχρι να έρθουν οι καλεσμένοι.
— Ποιοι καλεσμένοι; — η Ναντέτζα Μιχαήλοβνα χτύπησε τα χέρια της. — Πες μου, κόρη μου, τι έθιμο είναι να γιορτάζουμε την Πρωτοχρονιά με ξένους; Η Λιούμπα, η γειτόνισσά μου, κάλεσε τα παιδιά της για το γιορτή, αλλά αυτά αρνήθηκαν. Τώρα κάθεται και κλαίει.
— Μαμά, — ο Σεργκέι έτριψε κουρασμένα τη μύτη του, — δεν θα συζητήσουμε τώρα για τη γειτόνισσά σου. Πάω να καλέσω ταξί.
— Όχι ταξί! — απάντησε απότομα η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα. — Τρία στάσεις με το λεωφορείο κούνησα, κουβαλούσα αυτές τις βαριές τσάντες. Α, ναι!
Άρχισε να ανοίγει τα τεράστια σακίδια της:
— Εδώ έχει πιροσκί με λάχανο, τα αγαπημένα σου. Και έφτιαξα και ζελέ — τι Πρωτοχρονιά χωρίς ζελέ; Και αυτά τα γάντια τα έπλεξα για σας, κοιτάξτε τι όμορφα.
Η Άννα παρακολουθούσε με τρόμο την πεθερά της να βγάζει από τις τσάντες ατελείωτες σακούλες με φαγητό. Το ψυγείο ήταν γεμάτο με τα εορταστικά τους φαγητά, πού θα τα έβαζαν τώρα όλα αυτά;
— Νάντετζα Μιχαίλοβνα, ευχαριστώ πολύ, αλλά…
Το κουδούνι της πόρτας έκανε όλους να αναπηδήσουν.
— Ποιος είναι; — ανησύχησε η πεθερά. — Έχει ακόμα μια ώρα μέχρι το Νέο Έτος.
— Μάλλον ήρθαν ο Ντίμκα με τη Μαρίνα, — χάρηκε ο Σεργκέι. — Υποσχέθηκαν να έρθουν νωρίτερα για να βοηθήσουν με τη μουσική.
— Τι μουσική; — Η Ναντέζντα Μιχαίλοβνα συνοφρύωσε τα φρύδια. — Μην μου πείτε ότι αγοράσατε καραόκε! Αυτά τα σύγχρονα τραγούδια μου προκαλούν πονοκέφαλο.
Η Άννα πήγε σιωπηλά να ανοίξει την πόρτα. Στην είσοδο στέκονταν πράγματι ο Ντίμα και η Μαρίνα, οι καλύτεροι φίλοι της και του Σεργκέι.
«Καλή χρονιά!» — φώναξε χαρούμενα η Μαρίνα, τεντώνοντας ένα μπουκάλι σαμπάνια και μια τσάντα με δώρα. «Ω, έχετε ήδη καλεσμένους;»
«Αυτή είναι η μαμά μου», εξήγησε μελαγχολικά ο Σεργκέι. «Πέρασε από εδώ…»
«Δεν περαστική!» ακούστηκε από την κουζίνα. «Ήρθα να δω τον γιο μου για τα Χριστούγεννα. Εσείς, νεαροί, συγγνώμη, αλλά έχουμε οικογενειακή βραδιά».
Η Μαρίνα κοίταξε αμήχανα τη φίλη της:
«Άννα, μπορούμε να φύγουμε, αν θέλεις…».
— Ούτε να το σκεφτείτε! — ψιθύρισε η Άννα. — Περάστε γρήγορα.
Ενώ οι επισκέπτες έβγαζαν τα παπούτσια τους, από την κουζίνα ακούστηκε ξανά η φωνή της Ναντέζντα Μιχαήλοβνα:
— Ανετσά, πού είναι το αλάτι; Πρέπει να σώσω το ζελέ, δεν έχει καθόλου γεύση. Και βάλε κι άλλο πιπέρι.
— Μην αγγίζετε το ζελέ! — Η Άννα κατευθύνθηκε αποφασιστικά προς την κουζίνα.
— Πώς αυτό, να μην το αγγίζω; — εκπλήχθηκε η πεθερά της. — Εγώ προσπάθησα για σας. Θυμάμαι, ο παππούς σου έλεγε: το σημαντικό είναι το ζελέ.
— Νάντα Μιχαήλοβνα, — την διέκοψε η Άννα, νιώθοντας ότι όλα βράζουν μέσα της, — εκτιμώ πολύ την φροντίδα σας. Αλλά σήμερα είναι η γιορτή μου. Δύο μέρες ετοίμαζα το τραπέζι, στόλιζα το διαμέρισμα. Και δεν θα επιτρέψω να τα χαλάσετε όλα!
Στην κουζίνα επικράτησε σιωπή. Η Νάντα Μιχαήλοβνα κατέβασε αργά το αλατιέρα:
— Ώστε έτσι. Διώχνεις τη πεθερά σου την παραμονή της Πρωτοχρονιάς;
— Μαμά, σταμάτα, — παρενέβη ο Σεργκέι. — Κανείς δεν σε διώχνει. Απλά το συμφωνήσαμε με τους φίλους μας.
— Όχι, όχι, καταλαβαίνω, — η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα σκούπισε θεατρικά τα μάτια της με τη γωνία της ποδιάς της. — Εγώ σας εμποδίζω να διασκεδάσετε. Γριά, που δεν χρειάζεται κανείς. Θα φύγω σιγά-σιγά.
Άρχισε να βάζει αργά τα δοχεία της πίσω στις τσάντες. Η Άννα έπιασε το ικετευτικό βλέμμα του άντρα της και σχεδόν παραδόθηκε. Αλλά τότε η πεθερά πρόσθεσε:
— Αλλά να θυμάστε τα λόγια μου — δεν πρέπει να περάσετε την Πρωτοχρονιά με ξένους. Όλα τα κακά προέρχονται από αυτό. Κοιτάξτε την κόρη της Λούμπας πέρυσι.
— Αρκετά! — Η Άννα πήρε αποφασιστικά το τηλέφωνο. — Καλώ ταξί.
— Δεν χρειάζεται ταξί — ακούστηκε ξαφνικά η φωνή της Μαρίνας. — Εμείς με τον Ντίμα θα πάμε την Νάντα Μιχαήλοβνα. Ακριβώς στο δρόμο θα περάσουμε από το μαγαζί για φρούτα.
— Αλήθεια; — χάρηκε ο Σεργκέι.
— Φυσικά — επιβεβαίωσε ο Ντίμα. — Νάντα Μιχαήλοβνα, πάμε, θα σας πάμε σπίτι σε ένα λεπτό.
Η πεθερά σύσπασε τα χείλη, αλλά δεν διαφώνησε. Πέντε λεπτά αργότερα κατέβαιναν ήδη προς το αυτοκίνητο. Στην είσοδο της πολυκατοικίας η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα γύρισε:
— Γιε μου, μήπως τελικά…
— Καλό ταξίδι, μαμά — είπε αποφασιστικά ο Σεργκέι. — Καλή χρονιά. Αύριο θα περάσουμε οπωσδήποτε.
Όταν το αυτοκίνητο χάθηκε στη στροφή, η Άννα έσκυψε στον τοίχο:
— Ξέρεις, νιώθω σαν η τελευταία κακιά. Να διώξω τη πεθερά μου την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.
Ο Σεργκέι την αγκάλιασε:
— Δεν είσαι κακιά. Απλά η μαμά μερικές φορές δεν ξέρει όρια. Και μετά, δεν είναι μόνη της — η θεία Βάλια την περιμένει.
— Ελπίζω να μην θύμωσε πολύ.
Ανεβήκαν πίσω στο διαμέρισμα. Έμενε λιγότερο από μια ώρα μέχρι την Πρωτοχρονιά, και σύντομα θα έφταναν οι υπόλοιποι καλεσμένοι.
— Άννα, είδες το κινητό μου; — ρώτησε ο Σεργκέι, κοιτάζοντας από την κρεβατοκάμαρα. — Θέλω να τηλεφωνήσω στη μαμά μου, να βεβαιωθώ ότι έφτασε.
— Νομίζω ότι το άφησες στην κουζίνα — απάντησε η Άννα, φτιάχνοντας τη γιρλάντα στο δέντρο.
Εκείνη τη στιγμή χτύπησε η πόρτα — ο Ντίμα και η Μαρίνα είχαν επιστρέψει.
— Παιδιά, έχουμε πρόβλημα — ανακοίνωσε η Μαρίνα από την πόρτα. — Δεν καταφέραμε να πάμε τη μαμά σας στο σπίτι.
— Τι; — Η Άννα ένιωσε ένα κρύο να την διαπερνά. — Γιατί;
— Επειδή αρνήθηκε να πάει στη θεία Βάλα, — εξήγησε ο Ντίμα. — Είπε ότι αφού ο γιος της την έδιωξε, θα πάει στο σταθμό και θα περάσει εκεί την Πρωτοχρονιά. Στην αίθουσα αναμονής.
— Τρελάθηκε; — φώναξε η Άννα. — Στο σταθμό; Μόνη;
— Προσπαθήσαμε να την μεταπείσουμε — είπε με ενοχή η Μαρίνα. — Αλλά είχε ήδη αγοράσει το εισιτήριο. Είπε ότι θα φύγει με το πρωινό τρένο για να πάει στη σχολική της φίλη στο Οζέρσκ.
Ο Σεργκέι άρπαξε σιωπηλά το παλτό του:
— Πάμε να την βρούμε.
— Περίμενε — τον σταμάτησε η Άννα. — Και οι καλεσμένοι; Θα έρθουν από λεπτό σε λεπτό.
— Σωστά, Σεργκέι — συμφώνησε η Μαρίνα. — Εμείς με τον Ντίμα μπορούμε να πάμε να φέρουμε τη μαμά σου.
— Όχι — κούνησε το κεφάλι ο Σεργκέι. — Είναι δική μας δουλειά. Ζητήστε συγγνώμη από τα παιδιά, εντάξει;
Κατέβηκαν στο αυτοκίνητο. Ο Σεργκέι χτυπούσε νευρικά τα δάχτυλά του στο τιμόνι, ενώ η Άννα έβαζε τη ζώνη της.
— Γιατί το έκανα αυτό; — αναστέναξε. — Θα μπορούσα να είχα φερθεί πιο ήπια.
— Μην κατηγορείς τον εαυτό σου, — ο Σεργκέι ξεκίνησε το αυτοκίνητο. — Η μαμά φταίει. Είναι η συνήθειά της να έρχεται χωρίς προειδοποίηση.
Ο σταθμός ήταν γεμάτος κόσμο. Οι επιβάτες που είχαν αργήσει έσπευδαν να προλάβουν τα τελευταία τρένα, ενώ άλλοι περίμεναν τα τρένα που έφταναν. Η μυρωδιά των μανταρινιών και των πευκοβελόνων γέμιζε τον αέρα — στην πλατεία του σταθμού λειτουργούσε χριστουγεννιάτικη αγορά.
«Πού θα την ψάξουμε;» ρώτησε η Άννα, κοιτάζοντας μπερδεμένη το τεράστιο κτίριο του σταθμού.
«Στην αίθουσα αναμονής, όπως είπε.»
Περιέτρεξαν τρεις αίθουσες αναμονής, αλλά η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα δεν ήταν πουθενά. Ο Σεργκέι προσπάθησε να την καλέσει, αλλά το τηλέφωνο της πεθεράς του ήταν κλειστό.
«Μήπως άλλαξε γνώμη και πήγε στη θεία Βάλα;» υποθέτει με ελπίδα η Άννα.
«Όχι, ξέρω τη μαμά μου. Είναι κάπου εδώ.»
Ανεβαίνουν στον δεύτερο όροφο. Στην άκρη της τελευταίας αίθουσας αναμονής βλέπουν τις γνωστές τσάντες.
«Μαμά!» φωνάζει ο Σεργκέι.
Η Ναντέτζα Μιχαήλοβνα καθόταν γυρισμένη προς το παράθυρο. Πάνω στο τραπεζάκι μπροστά της υπήρχε ένα θερμός και ένα μισοφαγωμένο πιροζάκι.
«Γιατί ήρθατε;» ρώτησε χωρίς να γυρίσει. «Φοβάστε ότι θα σας ντροπιάσω; Κάθομαι εδώ σαν άστεγη.
«Μαμά, σταμάτα», είπε ο Σεργκέι και κάθισε δίπλα της. «Πάμε σπίτι.
— Πού στο σπίτι; Στη θεία Βάλα; Να ακούω τις επιπλήξεις της; Ή σε σας, όπου δεν με θέλει κανείς;
— Ναντέζντα Μιχαήλοβνα, — άρχισε η Άννα.
— Όχι, αγαπητή μου νύφη, — την διέκοψε η πεθερά. — Μην μπαίνεις στον κόπο. Κατάλαβα. Γέρασα, είμαι βάρος.
— Μα δεν είστε βάρος! — δεν άντεξε η Άννα. — Δεν μπορείτε να το κάνετε έτσι, χωρίς προειδοποίηση!
— Και πώς να το κάνουμε; — Η Νάντετζα Μιχαήλοβνα τελικά γύρισε προς το μέρος τους. — Με ραντεβού; Να κλείσω ραντεβού με τον ίδιο μου τον γιο;
— Μαμά
— Όχι, άκου! — στα μάτια της πεθεράς της έλαμψαν δάκρυα. — Θυμάμαι, όταν ήσουν μικρός, κάθε Πρωτοχρονιά περίμενες να φτιάξω το κέικ «Ναπολέων». Και τώρα τι; «Μαμά, τηλεφώνησε πριν», «Μαμά, έχουμε σχέδια».
Έβγαλε το μαντήλι της και φτερνίστηκε δυνατά. Αρκετοί επιβάτες από τα διπλανά καθίσματα γύρισαν με ενδιαφέρον.
— Ξέρετε τι είναι το πιο οδυνηρό; — συνέχισε η Νάντετζα Μιχαήλοβνα. — Εγώ πραγματικά ήθελα το καλύτερο. Αγόρασα τα πάντα, ετοίμασα τα πάντα. Σκέφτηκα ότι θα σας ευχαριστήσω.
— Το ξέρουμε — είπε σιγανά η Άννα. — Απλά…
«Απλά τι;» Η πεθερά έκρυψε το μαντήλι της. «Απλά δεν ταιριάζω στη νέα σας ζωή;»
«Όχι, όχι!» αναφώνησε ο Σεργκέι. «Απλά πρέπει.»
Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε μια ανακοίνωση στο σταθμό:
— Προσοχή! Πέντε λεπτά μέχρι την αναχώρηση του ηλεκτρικού τρένου για τη διαδρομή Μόσχα — Οζέρσκ. Παρακαλείστε να πάρετε τις θέσεις σας στα βαγόνια.
Η Νάντα Μιχαήλοβνα σηκώθηκε:
— Να, το τρένο μου. Δεν θα σας καθυστερήσω.
— Δεν θα πας πουθενά — είπε αποφασιστικά ο Σεργκέι, παίρνοντας τις τσάντες. — Πάμε σπίτι.
— Πού στο σπίτι;
— Στο δικό μας σπίτι — παρενέβη η Άννα. — Να υποδεχτούμε το Νέο Έτος.
— Και οι καλεσμένοι σας;
— Θα μετακινηθούν — χαμογέλασε η Άννα. — Στο κάτω-κάτω, τι Νέο Έτος χωρίς το παραδοσιακό κρύο κρέας;
Ένα χαμόγελο έλαμψε στο πρόσωπο της πεθεράς:
«Αλήθεια; Αλλιώς θα πάω στη θεία Βάλα».
«Νάντα Μιχαήλοβνα», είπε η Άννα, παίρνοντάς την από το χέρι. «Συγχωρέστε με. Παρασύρθηκα. Την επόμενη φορά».
«Υποσχέσου ότι θα τηλεφωνήσεις νωρίτερα», την διέκοψε η πεθερά. «Και γενικά, αγοράστε μου αυτό, πώς το λένε, το smartphone. Θα μάθω τις σύγχρονες τεχνολογίες».
Βγήκαν στον παγωμένο αέρα. Χιόνιζε με μεγάλες νιφάδες, μετατρέποντας την πλατεία του σταθμού σε ένα παραμυθένιο σκηνικό.
— Κοιτάξτε, τι ομορφιά — χαμογέλασε η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα, βάζοντας το χέρι της κάτω από τις νιφάδες που έπεφταν. — Σαν όταν ήμασταν παιδιά. Σεργκέι, θυμάσαι που φτιάξαμε χιονάνθρωπο στην αυλή; Του έδεσες και το καινούργιο σου κασκόλ.
— Το θυμάμαι, μαμά — χαμογέλασε ο Σεργκέι, φορτώνοντας τις τσάντες στο πορτ-μπαγκάζ. — Και μετά ο γάτος του γείτονα έκλεψε την κασκόλ.
— Και την ψάξαμε σε όλη τη γειτονιά! — γέλασε η Ναντέζντα Μιχαίλοβνα. — Και την βρήκαμε την άνοιξη, όταν έλιωσε το χιόνι — την είχε κρύψει κάτω από τη βεράντα.
Η Άννα τους παρακολουθούσε, νιώθοντας την ένταση των τελευταίων ωρών να την εγκαταλείπει. Στο κάτω-κάτω, δεν ήταν αυτό που ονειρευόταν — μια οικογενειακή γιορτή, χαρά, ζεστασιά;
— Ναντέτζα Μιχαήλοβνα, — άρχισε.
— Λέγε με μαμά — είπε ξαφνικά η πεθερά της. — Αφού με πήρες από το σταθμό. Τώρα είσαι σίγουρα η οικογένειά μου.
Τα μάτια της Άννας γέμισαν δάκρυα:
— Ευχαριστώ… μαμά.
Σε όλη τη διαδρομή για το σπίτι, η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα διηγούνταν ιστορίες από την παιδική ηλικία του Σεργκέι. Πώς στολίσε για πρώτη φορά μόνος του το χριστουγεννιάτικο δέντρο — κρέμασε όλα τα παιχνίδια σε ένα κλαδί. Πώς έγραψε ένα γράμμα στον Άγιο Βασίλη ζητώντας του να χαρίσει στη μαμά του ένα καινούργιο παλτό — το παλιό είχε φθαρεί εντελώς. Πώς έφτιαξε μια παγωμένη τσουλήθρα στην αυλή για τα παιδιά των γειτόνων.
— Θυμάσαι, γιε μου, πώς στην πέμπτη τάξη έβγαλες όλες τις γιρλάντες; Αποφάσισες να καταλάβεις πώς είναι φτιαγμένες.
— Πώς να μην το θυμάμαι! Μετά δεν μου έδινες χαρτζιλίκι για ένα μήνα — μαζεύαμε για καινούργιες.
Έφτασαν στο σπίτι όταν το ρολόι έδειχνε έντεκα.
— Ωχ, θα προλάβουμε να αλλάξουμε τα τραπέζια; — ανησύχησε η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα. — Αλλιώς όλοι οι καλεσμένοι θα κάθονται στη γωνία, δεν είναι άνετο.
— Μαμά, — την σταμάτησε απαλά η Άννα, — ας τα αφήσουμε όλα όπως είναι αυτή τη φορά. Αύριο θα τα αλλάξουμε.
— Αύριο θα σας φτιάξω ένα «Ναπολέον»! — ζωντάνεψε η πεθερά. — Χρειάζονται μόνο φρέσκα προϊόντα. Σεργκέι, θα πας στο μαγαζί;
— Φυσικά, μαμά. Αύριο το πρωί, με το που ξυπνήσω.
Ανέβηκαν στο διαμέρισμα. Στην είσοδο είχαν ήδη μαζευτεί οι καλεσμένοι — οι φίλοι τους περίμεναν τελικά να γυρίσουν.
— Καλή χρονιά! — ακούστηκε από όλες τις πλευρές.
— Ναντέτζα Μιχαίλοβνα, τι ωραία που είστε μαζί μας! — χάρηκε ειλικρινά η Μαρίνα. — Σας πεθυμήσαμε πολύ.
— Αλήθεια; — χαμογέλασε η πεθερά. — Μόλις έφερα πιροσκί…
— Με λάχανο; — ζωντάνεψε ο Ντίμα. — Λατρεύω τα πιροσκί με λάχανο!
— Αμέ, αμέ — άρχισε να τρέχει η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα. — Ανετσά, πού είναι η ποδιά σου; Πρέπει να τα ζεστάνω…
Και τότε η Άννα κατάλαβε — όλα ήταν όπως έπρεπε. Έτσι ακριβώς έπρεπε να είναι το πρώτο τους οικογενειακό Νέο Έτος: με τη φροντίδα της μαμάς, με πιροσκί, με ζεστές συζητήσεις και κοινή χαρά.
Έμενε μια ώρα μέχρι τα μεσάνυχτα. Η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα σκόρπιζε στην κουζίνα, όχι πια δίνοντας εντολές, αλλά συμβουλευόμενη τη νύφη της. Ο Σεργκέι με τους φίλους του έστηναν το καραόκε — αποδείχθηκε ότι η πεθερά του ήξερε όλα τα τραγούδια της Πουγκάτσεβα και ονειρευόταν να τα τραγουδήσει. Το διαμέρισμα γέμισε με γέλια, το κτύπημα των ποτηριών και τη μυρωδιά των ζεστών πιροσκών.
«Ξέρεις», ψιθύρισε η Μαρίνα στη φίλη της, «κατά τη γνώμη μου, η πεθερά σου είναι θαυμάσια. Τόσο… αυθεντική».
Η Άννα κοίταξε τη Ναντέζντα Μιχαήλοβνα να μαθαίνει στους νέους πώς να στολίζουν σωστά τις σαλάτες:
«Ναι, είναι αυθεντική. Απλά μερικές φορές ξεχνάμε όλοι ότι το σημαντικό δεν είναι το τέλειο σερβίρισμα ή το ακριβές πρόγραμμα. Το σημαντικό είναι να είμαστε μαζί.
Έξω συνέχιζε να χιονίζει, μετατρέποντας την συνηθισμένη αυλή της πόλης σε ένα παραμύθι. Στο διαμέρισμα ακούγονταν γέλια και μουσική, και η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα ήδη έλεγε σε όλους πώς να κάνουν σωστά τις ευχές τους με το χτύπημα του ρολογιού.
«Το σημαντικό», έλεγε, «είναι η ευχή να βγαίνει από την καρδιά. Και να μην σκέφτεστε μόνο τον εαυτό σας».
«Και όταν αρχίσουν να χτυπούν τα ρολόγια», συνέχιζε η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα, «πρέπει να κλείσετε τα μάτια και να φανταστείτε ότι η ευχή σας πραγματοποιείται. Μόνο μην τα ανοίξετε πριν από το δωδέκατο χτύπημα!
«Γιατί;», ρώτησε ο Ντίμα.
«Είναι ένα έθιμο», εξήγησε με σοβαρότητα η πεθερά. «Όταν περίμενα τον Σεργκέι, έκανα την ευχή μου την παραμονή της Πρωτοχρονιάς — να αποκτήσω ένα γιο. Και δεν άνοιξα τα μάτια μου μέχρι να χτυπήσουν όλες οι καμπάνες. Και εννέα μήνες μετά…».
«Μαμά!», την διέκοψε ντροπαλά ο Σεργκέι.
— Τι έγινε; — εκπλήχθηκε η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα. — Α, ναι, Ανετσά, και εσύ πρέπει να σκεφτείς για παιδιά.
Η Άννα πνίγηκε με το σαμπάνια:
— Ναντέζντα Μιχαήλοβνα.
— Μαμά, — τη διόρθωσε η πεθερά της. — Το είχες υποσχεθεί.
— Μαμά, — επανέλαβε υπάκουα η Άννα, — ας μην το συζητήσουμε τώρα.
— Και πότε θα το κάνουμε; — Η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα έσπρωξε προς το μέρος της ένα πιάτο με πιροσκί. — Φάε, φάε, θα χρειαστείς δύναμη. Εγώ, παρεμπιπτόντως, στην ηλικία σου ήδη φρόντιζα τον Σεργκέι.
Εκείνη τη στιγμή, κάποιος πρότεινε να βάλουν μουσική και η συζήτηση για τα παιδιά, ευτυχώς, διακόπηκε. Η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα αμέσως ζωντάνεψε:
— Ω, ας ακούσουμε το «Πόσο νέοι ήμασταν»! Θυμάμαι αυτό το τραγούδι από την αποφοίτηση του σχολείου.
Άρχισε να τραγουδάει πρώτη και ξαφνικά αποδείχθηκε ότι είχε όμορφη, δυνατή φωνή. Οι υπόλοιποι την ακολούθησαν, ακόμη και η Άννα, που συνήθως ντρεπόταν να τραγουδάει μπροστά σε όλους.
Έμεναν δεκαπέντε λεπτά μέχρι την Πρωτοχρονιά. Ο Σεργκέι έβαζε το σαμπάνια, η Μαρίνα έβαζε τα μανταρίνια, ενώ η Ναντέζντα Μιχαίλοβνα είχε αποκοιμηθεί στο καρέκλα.
«Να την ξυπνήσουμε;» ψιθύρισε η Άννα στον άντρα της. «Σύντομα θα χτυπήσει η καμπάνα.»
«Περίμενε», χαμογέλασε αυτός. «Κοίτα, πόσο γαλήνια είναι. Είναι η πρώτη φορά που δεν δίνει διαταγές απόψε.»
Αλλά χωρίς τις εντολές της Ναντέζντα Μιχαήλοβνα, όλα έγιναν κάπως ανοργάνωτα. Κανείς δεν ήξερε πότε να ανοίξει το σαμπάνια, πού να βάλει τα ποτήρια, τι να πει σε ποιον.
«Τρία λεπτά!» ανακοίνωσε ο Ντίμα, κοιτάζοντας το τηλέφωνό του. «Να ανοίξουμε την τηλεόραση;»
Και τότε η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα άνοιξε τα μάτια της:
— Ελάτε, νέοι, δεν το κάνετε σωστά! Το σαμπάνια πρέπει να ανοίξει νωρίτερα, για να προλάβει να ξεφουσκώσει. Και μην ξεχάσετε να βάλετε ένα ποτήρι κάτω από το δέντρο — για τον Άγιο Βασίλη.
— Για τον Άγιο Βασίλη; — εκπλήχθηκε η Μαρίνα.
— Φυσικά! Ποιος νομίζεις ότι εκπληρώνει τις ευχές;
Όλοι γέλασαν, αλλά έβαλαν το ποτήρι κάτω από το δέντρο. Έξω άρχισαν να εκρήγνυνται τα πρώτα πυροτεχνήματα.
— Θυμάμαι — είπε ξαφνικά η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα — όταν ο Σεργκέι ήταν μικρός, κάθε Πρωτοχρονιά καθόταν στο παράθυρο και περίμενε να έρθει ο Άγιος Βασίλης. Και μετά αποκοιμήθηκε πάνω στο περβάζι.
— Και το πρωί ανακάλυψε ότι όλα τα δώρα ήταν ήδη κάτω από το δέντρο», συνέχισε ο Σεργκέι. «Ακόμα δεν καταλαβαίνω πώς τα έβαλες χωρίς να σε δει κανείς.
— Μητρική μαγεία», είπε η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα κλείνοντας το μάτι.
Η πρώτη χτυπημάτα του ρολογιού τους έπιασε απροετοίμαστους. Όλοι άρχισαν να τρέχουν, σηκώνοντας τα ποτήρια.
«Ήσυχα, ήσυχα!» διέταξε η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα. «Κάντε τις ευχές σας. Και μην ξεχάσετε — μην ανοίξετε τα μάτια σας!»
Η Άννα υπάκουσε και έκλεισε τα μάτια. Τι να ευχηθεί; Τι να ονειρευτεί; Και ξαφνικά κατάλαβε — αυτό ήταν, το πιο σημαντικό. Να είναι όλοι μαζί. Να είναι η μαμά — ναι, τώρα σίγουρα μαμά, όχι πεθερά — υγιής και ευτυχισμένη. Να ακούγεται πάντα γέλιο στο σπίτι τους…
Η δωδέκατη χτυπήματα ακούστηκαν απροσδόκητα δυνατά. Η Άννα άνοιξε τα μάτια και είδε ότι η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα σκούπιζε κρυφά τα δάκρυά της.
— Μαμά, τι συνέβη;
— Τίποτα, κοριτσάκι μου, — χαμογέλασε εκείνη. — Απλά έκανα κι εγώ μια ευχή. Και, φαίνεται, έχει ήδη αρχίσει να πραγματοποιείται.
— Ποια;
— Δεν θα σου πω! — είπε η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα με πονηρό βλέμμα. — Αλλιώς δεν θα πραγματοποιηθεί.
Ο ουρανός έξω από το παράθυρο φωτίστηκε από πυροτεχνήματα. Κάπου στην αυλή φώναζαν χαρούμενα τα παιδιά, έσκαγαν κροτίδες, έπαιζε μουσική.
— Καλή χρονιά! — χτύπησαν όλοι τα ποτήρια τους.
— Περιμένετε! — Η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα έβγαλε από την τσάντα της ένα ακόμα πακέτο. — Σας έφερα δώρα!
— Ορίστε, Ανετσά, αυτό είναι για σένα, — η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα έδωσε στη νύφη της ένα πακέτο. — Είναι παλιό, το είχε η γιαγιά μου.
Η Άννα άνοιξε το χαρτί και αναστέναξε — στα χέρια της κρατούσε ένα εκπληκτικά όμορφο τραπεζομάντιλο με χειροποίητα κεντημένα μοτίβα.
— Αυτό… αυτό είναι οικογενειακό κειμήλιο! — ψιθύρισε. — Δεν μπορώ.
— Μπορείς — είπε με αποφασιστικότητα η πεθερά της. — Τώρα είσαι και εσύ μέλος της οικογένειας. Και μετά. — χαμηλώνοντας τη φωνή της — σε αυτό το τραπεζομάντιλο όλες οι γυναίκες της οικογένειάς μας συνέλαβαν τα παιδιά τους.
— Μαμά! — Η Άννα κοκκίνισε μέχρι τα μαλλιά της.
Η Νάντα Μιχαήλοβνα χαμογέλασε αθώα:
— Και τι έγινε; Εγώ για το καλό σου σκέφτομαι. Ορίστε, Σερενζένκα, και για σένα ένα δώρο.
Έδωσε στον γιο της ένα παλιό ρολόι τσέπης:
— Είναι του παππού σου. Το είχε μαζί του σε όλο τον πόλεμο, δεν το έβγαλε ποτέ. Έλεγε ότι του έσωσε τη ζωή — σταμάτησε μια σφαίρα.
Ο Σεργκέι πήρε προσεκτικά το ρολόι:
— Ευχαριστώ, μαμά. Μόνο που… γιατί ακριβώς σήμερα;
— Πότε αλλιώς; — Η Νάντα Μιχαήλοβνα έριξε μια ματιά στο δωμάτιο. — Σε μια τέτοια νύχτα συμβαίνουν όλα τα θαύματα. Κι εγώ… νόμιζα ότι θα με διώξετε, γριά, αλλά εσείς…
Ξαναέβγαλε το μαντήλι της, αλλά η Άννα την πρόλαβε:
— Κανείς δεν διώχνει κανέναν. Απλά μαθαίνουμε όλοι να ζούμε μαζί. Έτσι δεν είναι;
— Αλήθεια, — κούνησε το κεφάλι η πεθερά. — Ξέρετε, κι εγώ κατάλαβα πολλά σήμερα. Δεν πρέπει να μπαίνεις έτσι, χωρίς να ρωτήσεις, στη ζωή των άλλων. Ακόμα κι αν είναι η ζωή του γιού σου.
— Δεν μπαίνεις στη ζωή των άλλων, — αντέτει ο Σεργκέι. — Είσαι μέρος της ζωής μας. Απλά.
— Απλά πρέπει να σέβεσαι τα όρια — τελείωσε η Νάντετζα Μιχαήλοβνα. — Και να τηλεφωνείς πριν. Και να μην μετακινείς τα έπιπλα χωρίς άδεια.
Η Μαρίνα σήκωσε το ποτήρι:
— Στην οικογένεια! Για να είμαστε όλοι μαζί και να καταλαβαινόμαστε!
— Και στα εγγόνια! — πρόσθεσε η Νάντετζα Μιχαήλοβνα.
— Μαμά!
— Σιωπή, σιωπή — αλλά στα μάτια της πεθεράς της χορεύαν σκανταλιάρικες σπίθες.
Η γιορτή συνεχίστηκε. Η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα έμαθε στους νέους να παίζουν φαντά, και μετά βγήκαν όλοι μαζί στην αυλή για να ανάψουν πυροτεχνήματα. Η χιονοθύελλα συνέχιζε να πέφτει, μετατρέποντας τον κόσμο σε ένα μαγικό παραμύθι.
— Ξέρεις τι κατάλαβα; — είπε η Άννα στον άντρα της, όταν έμειναν μόνοι τους για ένα λεπτό. — Μερικές φορές πρέπει απλά να εμπιστεύεσαι τη στιγμή. Να μην προσπαθείς να ελέγχεις τα πάντα.
— Εσύ το λες αυτό; — χαμογέλασε ο Σεργκέι. — Εσύ που μια εβδομάδα έφτιαχνες το πρόγραμμα της γιορτής;
«Γι’ αυτό το λέω», χαμογέλασε εκείνη. «Γιατί οι καλύτερες στιγμές είναι αυτές που δεν τις έχεις προγραμματίσει. Όπως σήμερα».
Από το δρόμο ακούστηκε μια ενθουσιώδης κραυγή — η Ναντέτζα Μιχαήλοβνα μάθαινε να ανάβει πυροτεχνήματα.
«Πρόσεχε, μαμά!», φώναξε ο Σεργκέι.
«Μην ανησυχείς, γιε μου!» απάντησε εκείνη. «Στη νεολαία μου έκανα και χειρότερα! Θυμάμαι, στους χορούς στο πάρκο…».
Η ιστορία έμεινε ημιτελής — η κροτίδα ξαφνικά πέταξε στραβά, όλοι έτρεξαν διάσπαρτοι, γελώντας και πειράζοντας ο ένας τον άλλον.
Και μετά χορέψαμε πάνω στο χιονισμένο παιδικό πάρκο. Η Νάντετζα Μιχαίλοβνα έδειχνε πώς να χορεύει σωστά βαλς, ο Ντίμα προσπαθούσε να επαναλάβει τις κινήσεις, αλλά συνέχεια έχανε το ρυθμό.
«Όχι, όχι», διέταζε η πεθερά, «ένα-δύο-τρία, ένα-δύο-τρία! Οδήγα τη σύντροφό σου, όχι το αντίστροφο!
Από κάπου εμφανίστηκαν οι γείτονες με ένα θερμός με ζεστό κρασί, κάποιος έφερε μια κιθάρα. Η νυχτερινή αυλή γέμισε με μουσική, γέλια και την αίσθηση μιας πραγματικής γιορτής.
«Η καλύτερη Πρωτοχρονιά!» ανακήρυξε η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα, όταν όλοι επέστρεψαν τελικά στο διαμέρισμα. «Πάει καιρός που δεν διασκέδασα τόσο πολύ».
— Θυμάστε πώς χορέψατε βαλς με τον γείτονα; — γέλασε η Μαρίνα. — Προσπαθούσε τόσο πολύ να μην μείνει πίσω.
— Ο Νικολάι Πέτροβιτς είναι πραγματικός κύριος, — επιβεβαίωσε η πεθερά. — Στην εποχή μας όλοι οι άντρες ήταν έτσι. Και τώρα; Κοιτάζουν μόνο τα κινητά τους.
Αναστέναξε και ξαφνικά συνήλθε:
— Ωχ, είναι ήδη τρεις η ώρα! Αύριο πρέπει να πάτε στη δουλειά.
— Μαμά, αύριο είναι η πρώτη του Ιανουαρίου — υπενθύμισε ο Σεργκέι.
— Δεν πειράζει! Οι νέοι πρέπει να κοιμηθούν. Κοίτα, η Ανετσά είναι χλωμή. Πώς θα μου κάνει εγγόνια;
— Πάλι τα ίδια! — είπε η Άννα, προσποιούμενη ότι είναι θυμωμένη.
— Τι; Λέω αλήθεια, — η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα άρχισε να μαζεύει από το τραπέζι. — Έχω μια γειτόνισσα…
— Μην μιλάς για τη γειτόνισσα, — την διέκοψε απαλά ο Σεργκέι. — Ας πιούμε τον τσάι μας.
— Σωστά! — ζωντάνεψε η πεθερά. — Έχω μείνει μερικά ειδικά μελόψωμο, από τη συνταγή της γιαγιάς.
Έβγαλε από την ατελείωτη τσάντα της ένα ακόμα δοχείο. Η Άννα κούνησε το κεφάλι — πόσα πράγματα χωρούσαν σε αυτές τις τσάντες;
Κατά τη διάρκεια του τσαγιού, η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα σιώπησε, σκεπτική.
— Μαμά, όλα καλά; — ανησύχησε ο Σεργκέι.
— Ναι, γιε μου, — χαμογέλασε. — Απλά σκέφτομαι. Σας έβριζα για τα τηλέφωνα, αλλά είναι αλήθεια ότι είναι πολύ βολικά. Μπορείτε να μου μάθετε να τα χρησιμοποιώ;
— Φυσικά! — χάρηκε η Άννα. — Θέλετε να αρχίσουμε αύριο;
— Θα τα καταφέρω; — αμφέβαλε η πεθερά της. — Στην ηλικία μου.
— Και βέβαια θα τα καταφέρεις! — την ενθάρρυνε ο Ντίμα. — Η γιαγιά μου έμαθε και τώρα βγάζει τέτοια σέλφι που ζηλεύουν οι νέοι!
— Σέλφι; — ρώτησε η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα. — Τι είναι αυτό;
— Α, είναι όταν φωτογραφίζεις τον εαυτό σου! — άρχισε να εξηγεί ο Ντίμα. — Κοίτα.
Η επόμενη ώρα πέρασε προσπαθώντας να μάθει στη πεθερά της να κάνει selfie. Τη μια κρατούσε το τηλέφωνο ανάποδα, την άλλη άνοιγε κατά λάθος τη βιντεοκάμερα, και δεν μπορούσε με τίποτα να καταλάβει γιατί η εικόνα γυρνούσε ανάποδα.
— Όχι, αυτό είναι μαγεία! — τελικά παραδόθηκε. — Καλύτερα να με φωτογραφίσετε εσείς. Με τον παλιό τρόπο.
— Δεν πειράζει — την ενθάρρυνε η Μαρίνα — θα μάθεις! Έτσι θα μπορείς να μιλάς με τον γιο σου μέσω βιντεοκλήσης.
— Μέσω βιντεοκλήσης; — ζωντάνεψε η Νάντετζα Μιχαήλοβνα. — Πώς γίνεται αυτό;
— Έτσι — η Άννα έβγαλε το τηλέφωνό της. — Κοιτάξτε, πατάτε αυτό το κουμπί.
Το πρωί οι καλεσμένοι είχαν φύγει. Η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα, παρά την κούραση, επέμεινε να πλύνει τα πιάτα.
«Θα κάνω γρήγορα», είπε. «Εσείς πηγαίνετε να ξεκουραστείτε».
«Ας το κάνουμε μαζί», πρότεινε η Άννα. «Δύο άτομα είναι καλύτερα».
Πλέναν τα πιάτα και η πεθερά της είπε ξαφνικά:
«Ξέρεις, πραγματικά τρόμαξα σήμερα. Στο σταθμό. Νόμιζα ότι έχασα τον γιο μου».
«Τι είναι αυτά που λέτε;».
«Όχι, αλήθεια», είπε η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα, σκουπίζοντας ένα πιάτο με ιδιαίτερη προσοχή. «Καθόμουν εκεί και σκεφτόμουν: έφτασε η ώρα μου. Κανείς δεν με θέλει πια. Και μετά ήρθατε εσείς…».
Σιώπησε, σκουπίζοντας τα μάτια της με τη γωνία της ποδιάς της.
— Μαμά, — η Άννα αγκάλιασε τη πεθερά της, — σε χρειαζόμαστε πολύ. Απλά… ας συμφωνήσουμε: όχι άλλες εκπλήξεις; Να τα συζητάμε όλα εκ των προτέρων, να τα σχεδιάζουμε.
— Σύμφωνοι, — κούνησε το κεφάλι η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα. — Αύριο κιόλας θα αρχίσουμε να σχεδιάζουμε.
— Τι να σχεδιάσουμε;
— Τι άλλο; — η πεθερά της έσφιξε τα μάτια πονηρά. — Το παιδικό δωμάτιο, φυσικά! Βρήκα μια ωραία ταπετσαρία.
— Μαμά!
— Τι έχει; — ρώτησε αθώα η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα. — Σας προειδοποίησα!
Έξω από το παράθυρο ξημέρωνε η πρώτη μέρα του νέου έτους. Κάπου μακριά ακούγονταν ακόμα οι τελευταίες κροτίδες, αλλά στο διαμέρισμα ήταν ήσυχα και ζεστά.
— Τελικά όλα πήγαν καλά — είπε η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα, σκουπίζοντας το τελευταίο πιάτο. — Έτσι είναι η ζωή — νομίζεις ότι όλα είναι άσχημα, αλλά τελικά…
Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση της, γιατί χτύπησε το κουδούνι της εισόδου. Η Άννα κοίταξε με έκπληξη το ρολόι: ήταν έξι και μισή το πρωί.
— Ποιος μπορεί να είναι; — ανησύχησε η πεθερά της.
Ο Σεργκέι, που είχε αποκοιμηθεί στην πολυθρόνα, αναπήδησε και ξύπνησε:
— Τι συνέβη;
— Χτυπάει η πόρτα — ψιθύρισε η Άννα.
Το κουδούνι ξαναχτύπησε, πιο επίμονα.
— Θα ανοίξω — είπε αποφασιστικά η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα και κατευθύνθηκε προς την πόρτα.
Στο κατώφλι στεκόταν μια γυναίκα γύρω στα εξήντα, με δάκρυα στα μάτια.
— Βάλια; — εξεπλάγη η πεθερά. — Τι κάνεις εδώ;
— Νάντια — αναστέναξε η γυναίκα — σε περίμενα όλο το βράδυ! «Έψαξα παντού! Νόμιζα ότι κάτι συνέβη».
«Θεία Βαλιά;» μάντεψε ο Σεργκέι. «Περάστε, παρακαλώ».
«Περάστε;» εξεμάνη η γυναίκα. «Τρελάθηκα, τηλεφώνησα σε όλα τα νοσοκομεία, ήθελα να πάω στην αστυνομία! Και αυτή, τελικά, χαλαρώνει με τα παιδιά!
— Βαλέτσα, — άρχισε με ενοχή η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα.
— Δεν είμαι καμία σου Βαλέτσα! — απάντησε απότομα η θεία Βάλια. — Τι σου είπα; «Έλα να περάσουμε μαζί την Πρωτοχρονιά!» Και εσύ; «Ναι, ναι, φυσικά, θα έρθω στις οκτώ». Και πού ήσουν;
— Καταλαβαίνεις…
— Δεν καταλαβαίνω τίποτα! — η θεία Βάλια χτύπησε τα χέρια της. — Έχω στρώσει το τραπέζι, έφτιαξα σαλάτες, το ζελέ έχει πήξει.
— Ζελέ; — ζωντάνεψε η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα. — Με σκόρδο;
— Με σκόρδο, όπως σου αρέσει. Και ζελέ από γλώσσα και πίτα με λάχανο.
Η πεθερά κατάπιε:
— Και η πίτα… με τι λάχανο;
— Με ξινό, φυσικά! — η θεία Βάλια σήκωσε περήφανα το πηγούνι της. — Με τη συνταγή της μαμάς.
Η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα κοίταξε με ενοχή τα παιδιά:
— Μήπως… πάμε να τους επισκεφτούμε;
— Στις έξι το πρωί; — εξεπλάγη η Άννα.
— Και τι έγινε; — παρενέβη η θεία Βάλια. — Είναι Πρωτοχρονιά! Εξάλλου, έφτιαξα ειδικά ολιβιέ με τη συνταγή της Νάντια — με καρότα σε λωρίδες.
Η Άννα ξέσπασε σε γέλια, θυμηθείτε τις πρόσφατες κριτικές της πεθεράς της για τη σαλάτα της. Η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα χαμογέλασε κι αυτή:
— Λοιπόν, νέοι, θα τολμήσετε να συνεχίσετε το πάρτι;
— Ξέρετε, — υποστήριξε απροσδόκητα ο Σεργκέι, — ας το κάνουμε! Πότε θα ξαναβρεθούμε έτσι, αυθόρμητα…
— Μόνο που τώρα όλοι έχουν προειδοποιηθεί, — παρατήρησε πονηρά η Άννα.
Μαζεύτηκαν γρήγορα — ευτυχώς, φορούσαν ήδη τα καλά τους. Η Ναντέτζα Μιχαήλοβνα πήρε τα περίφημα πιροσκιά της:
— Ας ενώσουμε τις γιορτές!
Περπατούσαν στους άδειους πρωινούς δρόμους — ευτυχώς, η θεία Βάλια ζούσε στο διπλανό σπίτι. Ο χιόνι τρίζανε κάτω από τα πόδια τους, στα παράθυρα σβήναν ήδη τα φωτάκια της Πρωτοχρονιάς.
«Θυμάσαι, Βαλούσα», είπε η Ναντέτζα Μιχαήλοβνα, «όταν ήμασταν νέες, ήρθαμε έτσι, το πρωί, στο σπίτι σου; Είχες μόλις παντρευτεί…
«Πώς να μην το θυμάμαι!», αναζωογονήθηκε η θεία Βαλιά. «Ο Κόλια μου είχε ταραχτεί τόσο πολύ — επισκέπτες το πρωί! Και εμείς είχαμε μόνο μισό καρβέλι ψωμί στο σπίτι.
— Αλλά τι τσάι είχαμε! — είπε ονειροπόλα η πεθερά.
Η θεία Βαλιά ζούσε σε ένα μικρό, αλλά άνετο διαμέρισμα. Παρά την πρωινή ώρα, όλα τα παράθυρα ήταν φωτισμένα — πραγματικά περίμενε τους καλεσμένους.
«Περάστε, βγάλτε τα παλτά σας», είπε η οικοδέσποινα, αρχίζοντας να τρέχει. «Θα βάλω το τσαγιέρα…»
«Τι τσαγιέρα!», εξεμάνη η Νάντα Μιχαήλοβνα. «Θα κρυώσει το ζελέ σου!»
Καθίσαν γύρω από το τραπέζι, που πραγματικά έσπαγε από τα φαγητά. Η θεία Βάλια έβγαλε μια θολωμένη φιάλη σαμπάνιας:
— Για το Νέο Έτος! Για το ότι είμαστε όλοι ζωντανοί και υγιείς και μαζί!
— Και για τις αυθόρμητες αποφάσεις, — πρόσθεσε η Άννα, κοιτάζοντας τη πεθερά της.
Η Ναντέτζα Μιχαήλοβνα δάκρυσε:
— Έτσι είναι η ζωή… Νόμιζα ότι χάλασα τη γιορτή σε όλους, και τελικά την ξεκίνησα!
Έξω το φως άρχιζε να ξημερώνει. Η πρώτη μέρα του νέου έτους έμπαινε στα δικαιώματά της, υποσχόμενη νέες εκπλήξεις, νέες συναντήσεις και νέες ανατροπές της μοίρας.
— Κορίτσια, — είπε ξαφνικά η θεία Βάλια, — τι λέτε να έρθετε σε μένα για την Παλιά Πρωτοχρονιά; Μόνο που τώρα θα συμφωνήσουμε για τα καλά — τι ώρα, ποιος θα φέρει τι.
— Σίγουρα! — απάντησε η Ναντέζντα Μιχαήλοβνα. — Θα αγοράσω και καινούργιο τηλέφωνο για να επικοινωνούμε εκ των προτέρων.
— Αλήθεια; — χάρηκε η Άννα. — Τότε ας πάμε αύριο να το αγοράσουμε. Και θα σας μάθω να το χρησιμοποιείτε.
— Και θα εγκαταστήσουμε και εφαρμογές για να επικοινωνούμε — πρόσθεσε ο Σεργκέι.
— Και πλοηγό, — πρόσθεσε η θεία Βάλια. — Αλλιώς η Νάντια πάντα μπερδεύεται προς τα πού να πάει.
— Δεν μπερδεύομαι καθόλου! — διαμαρτυρήθηκε η πεθερά. — Απλά μου αρέσει… να εξερευνώ διαφορετικές διαδρομές.
Όλοι γέλασαν. Έξω από το παράθυρο ξεκινούσε μια νέα μέρα και μαζί της μια νέα ιστορία της μεγάλης και φιλικής οικογένειάς τους.
