— Άκου με προσεκτικά: αυτό το διαμέρισμα πρέπει να είναι καταχωρημένο μόνο στο όνομά μας! Καταλαβαίνεις, τεμπέλη; Μόνο έτσι θα μπορείς να ελέγχεις την πεισματάρα γυναίκα σου και να μην την αφήσεις να ξεφύγει από την εξουσία σου! — μουρμούρισε εκνευρισμένη η πεθερά.
Λίγο πριν από αυτό…
— Ω, τι κρύο! Φαίνεται ότι ο χειμώνας πλησιάζει — η Κριστίνα σήκωσε τους ώμους.
«Έπρεπε να φορέσω τουλάχιστον ένα μπουφάν, βγήκα στο μπαλκόνι με τα ρούχα του σπιτιού. Αλλά δεν πειράζει, τώρα θα πλύνω τα ρούχα και θα γυρίσω στη ζέστη», σκέφτηκε.
Ωστόσο, όταν η Κριστίνα τελείωσε και άνοιξε την πόρτα του μπαλκονιού για να επιστρέψει στο δωμάτιο, την σταμάτησε η φωνή του συζύγου της. Ο Παύλος, που έπρεπε να είναι στη δουλειά, ήταν στο σπίτι.
Η απροσδόκητη παρουσία της στο σπίτι ήταν επίσης τυχαία. Η Κριστίνα είχε λάβει ένα τηλεφώνημα από τη Ναταλία ακριβώς όταν ήταν έτοιμη να βγει από το σπίτι:
«Επιτέλους αποφάσισαν! Βαρεθήκαμε να υπενθυμίζουμε στους αφεντικούς για αυτό το πρόβλημα. Αλλιώς, σύντομα, αυτά τα πλάσματα θα καταλάβουν εντελώς το γραφείο. Εν ολίγοις, σήμερα όλοι έχουν ρεπό. Μείνε στο σπίτι.»
Η Κριστίνα δέχτηκε με χαρά τα νέα. Είχε μαζευτεί πολλή δουλειά και ούτε το Σαββατοκύριακο δεν είχε χρόνο να τα τελειώσει όλα. Ήθελε να περάσει τη μέρα της με κάτι χρήσιμο, όχι μόνο να μαγειρεύει, να πλένει και να καθαρίζει.
Όταν άκουσε τη φωνή του Πάβελ, ξαφνιάστηκε.
«Μήπως και εκεί έχουν πρόβλημα με τα έντομα;», σκέφτηκε.
«Μαμά, σοβαρά μιλάς; Πώς το φαντάζεσαι αυτό; Η Κριστίνα δεν είναι τόσο χαζή για να δεχτεί κάτι τέτοιο!», είπε ο Πάβλος με δυνατή φωνή.
«Πόσο ενδιαφέρον… Τι ψιθυρίζει εκεί με τη μαμά του; Θα περιμένω λίγο να ακούσω!», αποφάσισε η Κριστίνα, κλείνοντας την πόρτα του μπαλκονιού.
«Η ιδέα είναι εξαιρετική!» συνέχισε ο Πάβελ. «Την υποστηρίζω απόλυτα. Αν όλα πάνε καλά, θα είναι υπέροχο!»
Έβγαλε το σακάκι του, το κρέμασε προσεκτικά στην ντουλάπα και κατευθύνθηκε προς την κουζίνα. Η Κριστίνα τον παρακολουθούσε από την μισάνοιχτη πόρτα και τις κουρτίνες.
«Δεν ακούγεται καλά… Θα βγω σιγά-σιγά και θα πλησιάσω.
Αν όντως πεινάει, θα μείνει πολύ ώρα στην κουζίνα», αποφάσισε.
Η Κριστίνα βγήκε προσεκτικά, σαν ποντικάκι, προσπαθώντας να μην κάνει κανένα θόρυβο, έκλεισε την πόρτα και μπήκε στην κουζίνα.
Ευτυχώς, ο Πάβλος είχε ανοίξει το ραδιόφωνο – είχε τα χέρια του απασχολημένα.
Έβαλε το βραστήρα στη φωτιά, έβγαλε τα λουκάνικα και το τυρί, τα έκοψε σε μεγάλα κομμάτια και άλειψε γενναιόδωρα το ψωμί με μαγιονέζα.
«Πάβλικ, με ακούς; Τι κάνεις εκεί; Πρέπει να λύσουμε το πρόβλημα πριν γυρίσει η γυναίκα μου», μουρμούρισε δυσαρεστημένη η Αντωνίνα Πετρόβνα στο τηλέφωνο.
— Ναι, σε ακούω, μαμά. Αποφάσισα να φάω κάτι.
— Θεέ μου, μιλάω για σημαντικά πράγματα και αυτός τρώει! Πότε θα τελειώσει αυτό; Βρήκες αγοραστές για το διαμέρισμα της Κριστίνας;
— Ναι, βρήκα. Η συναλλαγή θα γίνει σε μια εβδομάδα. Έχουν κάποια προβλήματα με τα χρήματα — απάντησε ήρεμα ο Πάβελ.
— Η πώληση του διαμερίσματος της Κριστίνα είναι το πρώτο βήμα. Μετά πρέπει να βρούμε αγοραστές για αυτό, και μετά πρέπει να αγοράσουμε ένα καινούργιο, μεγαλύτερο διαμέρισμα. Αλλά εσύ ακόμα δεν σκέφτηκες πώς θα πείσεις τη γυναίκα σου! — εξεμάνη η Αντωνίνα Πετρόβνα.
— Θα τα καταφέρω, μητέρα, μην ανησυχείς. Πρώτα πρέπει να πουλήσουμε και τα δύο διαμερίσματα, μετά να αγοράσουμε ένα καινούργιο. Αυτά δεν γίνονται σε μια μέρα. Έχουμε αρκετό χρόνο. Είναι πολύ νωρίς για να πανικοβάλλεσαι — απάντησε ο Πάβελ, μασουλώντας ένα σάντουιτς.
— Είναι μια στρατηγική, θα μπορούσαμε να πούμε, ένα πολιτικό παιχνίδι, που πρέπει να ξεκινήσει αμέσως. Σιγά-σιγά, πείσε την ότι είναι δική της απόφαση. Βρες επιχειρήματα, πείσε την ότι το σχέδιό σου είναι σωστό. Δεν θα συμφωνήσει ποτέ αν της τα πεις όλα με τη μία! — συνέχιζε να διαμαρτύρεται η πεθερά του.
«Τι εννοείς «δεν θα συμφωνήσει»; Γιατί; Είμαστε οικογένεια και το διαμέρισμα θα μείνει στην οικογένεια», αναρωτιόταν ο Πάβελ.
«Επειδή εσύ είσαι ο μόνος αφελής. Όλοι οι άλλοι είναι πονηροί και υπολογιστές. Η Χριστίνα σου δεν είναι τόσο απλή όσο φαίνεται. Εγώ βλέπω τους ανθρώπους από μέσα!»
«Ναι, έχεις δίκιο. Πράγματι δεν είμαι απλή. Και τώρα θα καταλάβω τι έχεις στο μυαλό σου», σκέφτηκε η Χριστίνα.
Οκτώ χρόνια γάμου. Μια κόρη επτά ετών. Από τους γονείς της κληρονόμησε ένα διαμέρισμα ενός δωματίου, όπου έζησαν τα πρώτα δύο χρόνια, μέχρι που αγόρασαν αυτό το διαμέρισμα δύο δωματίων, με δάνειο. Το διαμέρισμα ενός δωματίου το νοίκιαζε και τα χρήματα πήγαιναν για την αποπληρωμή των δανείων.
Αργότερα, η κόρη τους μεγάλωσε. Το γκαρσονιέρα άρχισε να δημιουργεί περισσότερα προβλήματα παρά έσοδα: επισκευές, χαλασμένα έπιπλα. Το ζευγάρι αποφάσισε να επεκταθεί. Και ο Πάβελ μιλούσε εδώ και καιρό για ένα δεύτερο παιδί.
«Πώς μπορείς να αφήσεις τη Ρίτα μόνη της; Δεν έχει ούτε αδελφή, ούτε αδελφό. Τη λυπάμαι. Εγώ μεγάλωσα σε πολυμελή οικογένεια, ήμασταν τρία παιδιά.
Και εσύ δεν μεγάλωσες μόνη σου. Γιατί στερούμε από την κόρη μας αυτή τη χαρά; Είναι στήριγμα για όλη τη ζωή.
Κριστίνα ήθελε κι αυτή ένα δεύτερο παιδί. Αλλά είχε αμφιβολίες. Αφού αποφάσισαν να πουλήσουν και τα δύο διαμερίσματα και να αγοράσουν ένα μόνο, πιο ευρύχωρο, άρχισε να ονειρεύεται έναν γιο.
«Τι σκαρώνει αυτή η πονηρή γυναίκα;», ψιθύρισε η Κριστίνα.
«Θα προσπαθήσω να την πείσω», απάντησε ο Πάβελ με αυτοπεποίθηση. «Αλλά αν αρνηθεί, δεν είναι τίποτα σοβαρό».
«Τι εννοείς «δεν είναι τίποτα σοβαρό»; Δεν καταλαβαίνεις πού θα οδηγήσει αυτό; Η Κριστίνα θα σε αφήσει και θα ζητήσει στο δικαστήριο τα δύο τρίτα του νέου διαμερίσματος. Μόνο και μόνο επειδή θα επενδυθούν σε αυτό τα χρήματα από την πώληση του διαμερίσματος που κληρονόμησες».
«Πού το βρήκες ότι θα με αφήσει;», αναρωτήθηκε ο Πάβελ, σταματώντας να μασάει.
Έβαλε το σάντουιτς στην άκρη και κοίταξε θυμωμένα το τηλέφωνο.
«
— Γεγονότα! Μόνο γεγονότα, γιε μου! Πρώτον, είσαι τεμπέλης και αφήνεσαι εύκολα να σε χειραγωγήσουν. Μην διαφωνείς! — συνέχισε η Αντωνίνα Πετρόβνα, ακούγοντας τις αντιρρήσεις του γιου της. — Δεύτερον, είπε ότι ο γάμος σας καταρρέει. Γιατί δεν κάνει δεύτερο παιδί; Η Ρίτα είναι ήδη επτά χρονών και δεν έχει καν σκοπό να κάνει άλλο — επέμεινε η πεθερά.
«Πότε της το είπα αυτό;» — αναρωτήθηκε η Κριστίνα.
— Πιστεύεις ότι θέλει να με αφήσει; — ρώτησε ο Πάβελ. — Νομίζω ότι κάνεις λάθος, μαμά. Αλλιώς, δεν θα είχε συμφωνήσει με την πώληση και την αγορά. Και μιλήσαμε και για το παιδί. Δεν έχει αντίρρηση. Είμαστε νέοι, έχουμε χρόνο!
— Μπορεί να λέει ό,τι θέλει! Αλλά τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Μην τσακώνεσαι! Η μαμά ξέρει καλύτερα. Το καινούργιο σας διαμέρισμα πρέπει να είναι στο όνομά σου και στο όνομά μου, σε ίσα μέρη. Εγώ δεν θα σε προδώσω ποτέ. Είμαι η μαμά σου. Αυτή μπορεί να το κάνει. Έχω ζήσει περισσότερο και ξέρω τη ζωή. Οι γυναίκες είναι πονηρές. Σήμερα λέει ότι σ’ αγαπάει, και αύριο είσαι ένας χωρισμένος άντρας χωρίς σπίτι.
«Α, ναι, αυτό είναι. Τα διαμερίσματά μας δεν σου δίνουν ησυχία. Πώς είναι δυνατόν – ο Πάβελ και η Κριστίνα έχουν δύο, και η Λεβούσκα δεν έχει κανένα!» – ψιθύρισε η Κριστίνα. – «Μήπως η πεθερά μου ονειρεύεται να μεταβιβάσει το μερίδιό της στον μικρότερο γιο της; Πονηρή! Τα έχει σκεφτεί όλα. Τι επιχειρήματα θα χρησιμοποιήσει ο Πάβελ για να με πείσει για μια τέτοια ανοησία; Μόνο αν χάσω τα λογικά μου θα με πείσει!» σκέφτηκε η Κριστίνα.
Αποφάσισε να δράσει πρώτα.
Το βράδυ, τηλεφωνώντας στη πεθερά της, η Κριστίνα καταστρέφει τα σχέδιά της.
— Καλησπέρα, Αντωνίνα Πετρόβνα! Τι υγεία; Όλα καλά; Χαίρομαι. Ήθελα να σας ενημερώσω ότι πουλάμε το διαμέρισμά μου. Βρήκα ήδη αγοραστές. Χαίρεσαι; Κι εγώ. Και το διαμέρισμά μας με τα δύο δωμάτια. Η συνάδελφός μου αγοράζει το διαμέρισμα, της άρεσε. Ναι, γρήγορα, είμαστε σοκαρισμένοι!
— Βρήκατε ήδη καινούργιο; — ρώτησε η πεθερά, προφανώς έκπληκτη από την είδηση.
— Φυσικά! Βρήκαμε ένα που μας ταιριάζει. Αυτή την εβδομάδα θα ολοκληρώσουμε την αγορά. Μόλις μεταφέρουν τα χρήματα, θα υπογράψουμε το συμβόλαιο.
— Τόσο γρήγορα; — Η φωνή της πεθεράς της πρόδιδε την συγκίνηση και την απογοήτευσή της.
— Ναι, τι ωραία τακτοποιήθηκαν τα πράγματα! — συνέχισε η Χριστίνα με χαρά. — Σας ενδιαφέρει σε ποιον θα καταχωρήσουμε το νέο διαμέρισμα;
— Ναι, με ενδιαφέρει. Μιλήσατε με τον Παύλο; Τι είπε;
— Τίποτα. Δεν τον ρώτησα. Αν δεν συμφωνεί, θα τον διώξω. Στο κάτω-κάτω, ο γάμος μας είναι στα πρόθυρα της διάλυσης! Ξέρετε, σας το έχω πει.
— Κριστίνα, τι…
— Περίμενε, δεν τελείωσα — την διέκοψε η νύφη της.
— Θέλω να σας κάνω έκπληξη. Θα καταχωρήσω το διαμέρισμα αποκλειστικά στο όνομά μου. Επειδή το μερίδιό μου είναι μεγαλύτερο από του Πάβελ. Το καταλαβαίνετε αυτό. Το διαμέρισμα των γονιών μου, το μισό από το δικό μας διαμέρισμα με δύο δωμάτια. Και αυτός συμφώνησε!
— Πώς εννοείς συμφώνησε;! — εκπλήσσεται η πεθερά. — Ο Πάβελ;
— Ναι, αυτός! Τον έπεισα ότι είναι το σωστό. Έχουμε μια κόρη, πρέπει να σκεφτούμε και αυτήν. Και ίσως κάνουμε και άλλο παιδί. Και αν ο άντρας μου με απατήσει, όλα θα χαθούν. Και εμείς και τα παιδιά θα μείνουμε χωρίς τίποτα. Έτσι είναι τέλειο. Ο Πάβελ θα είναι κοντά μας, γνωρίζοντας ότι το διαμέρισμα είναι δικό μου και ότι θα μένει σε αυτό όσο θέλω εγώ.
Αφού τελείωσε τη συνομιλία, η Κριστίνα έκλεισε το τηλέφωνο με ανακούφιση, φανταζόμενη με ευχαρίστηση πώς η πεθερά της θα αφομοίωνε αυτή την «υπέροχη» είδηση.
Τώρα θα σκεφτόταν μόνη της αυτή την «αξιοσημείωτη» ανατροπή των γεγονότων!
Έτσι θα ήταν δίκαιο και θα της άξιζε!
