Η Αλιόνα δεν περίμενε πως η ημέρα του γάμου της θα εξελισσόταν σε προσωπική της επανάσταση. Όμως εκείνη η στιγμή, όταν η πεθερά της —μπροστά σε συγγενείς και φίλους— τη γελοιοποίησε, κριτικάροντας το νυφικό της και αμφισβητώντας την αξία της, έμελλε να αλλάξει τα πάντα. Όχι μόνο το πώς την έβλεπαν οι άλλοι, αλλά και το πώς έβλεπε η ίδια τον εαυτό της.
Το νυφικό, που με τόσο κόπο και αγάπη είχε διαλέξει, έγινε πεδίο επίθεσης. Τα λόγια της Βαλεντίνας ήταν σκληρά, κοφτερά σαν λεπίδες: «χυδαίο», «τσιγγάνικο», «συνθετικό». Και όταν τα λιπαρά της δάχτυλα άφησαν σημάδια στο λευκό μετάξι, κάτι μέσα στην Αλιόνα έσπασε. Δεν ήταν απλώς για το φόρεμα — ήταν για όλα τα λόγια που είχε καταπιεί, τις σιωπές που είχε υπομείνει, την υποτίμηση που είχε δεχτεί.
Όταν πίεσε το πρόσωπο της πεθεράς της μέσα στην τούρτα, δεν το έκανε για εκδίκηση. Το έκανε για να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Για να πει «ως εδώ». Και όταν πήρε το μικρόφωνο και ζήτησε μουσική, ήταν σαν να δήλωνε πως η ζωή της δεν θα διαμορφωθεί από άλλους. Ότι θα την ορίσει η ίδια.
Η βραδιά άλλαξε ρυθμό. Από αμήχανη δεξίωση μετατράπηκε σε γιορτή ελευθερίας, αγάπης και θάρρους. Οι καλεσμένοι συντονίστηκαν στο κλίμα της Αλιόνα — στο χαμόγελό της, στην τόλμη της, στη χαρά της να ζήσει με τους δικούς της όρους. Ήταν πλέον ξεκάθαρο σε όλους πως αυτή η γυναίκα δεν θα ήταν ούτε υποχείριο, ούτε «υπομονετική νύφη». Θα ήταν η καρδιά του σπιτιού της, αλλά με δική της φωνή.
Η Βαλεντίνα εξαφανίστηκε από τη δεξίωση. Και από τη ζωή τους, σταδιακά. Τηλεφωνούσε ελάχιστα και, για πρώτη φορά, χωρίς προσβολές. Δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη, αλλά η σιωπή της είχε μια νέα ποιότητα: αναγνώριση. Είχε καταλάβει ότι η Αλιόνα δεν ήταν κάποια που μπορούσε να διαμορφώσει κατά βούληση.
Ο γάμος της με τον Σάσα απέκτησε γερές βάσεις όχι παρά τις δυσκολίες, αλλά εξαιτίας τους. Γιατί από την αρχή, η Αλιόνα έθεσε όρια. Και αυτό την έκανε όχι μόνο δυνατή σύντροφο, αλλά και γυναίκα με σεβασμό απέναντι στον εαυτό της.
Κράτησε το νυφικό της. Το φόρεμα με τα βολάν και τους λεκέδες κρέμας — όχι σαν σύμβολο ντροπής, αλλά ως παράσημο. Κάθε σημάδι πάνω του ήταν απόδειξη μιας μάχης που δόθηκε και κερδήθηκε. Και κάθε φορά που το έβλεπε, θυμόταν: δεν χρειάζεται να φωνάξεις για να σε ακούσουν, αλλά πρέπει να έχεις το θάρρος να σταθείς. Έστω και με ένα φόρεμα… “χυδαίο”.
