Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, δεν είχα ποτέ μια φυσιολογική προσωπική ζωή. Και όλα αυτά χάρη στους γονείς μου, οι οποίοι συμφώνησαν από κοινού να μπαίνουν στη ζωή μου με κάθε ευκαιρία για να καταστρέφουν τα πάντα και στη συνέχεια να λένε ότι μόνο εγώ φταίω για όλα μου τα προβλήματα.
Αυτό ξεκίνησε όταν ήμουν έφηβη, και στην αρχή όλα ήταν μια χαρά, αλλά δεν είναι πλέον σωστό να περιορίζουν την ελευθερία της ενήλικης γυναίκας που είμαι τώρα.
Όταν ήμουν έφηβη, μπορούσα ακόμα να κάνω κάθε είδους πράγματα, οπότε ναι, τότε χρειαζόμουν ένα μάτι και ένα χέρι για να βεβαιωθώ ότι δεν έμπλεκα σε μπελάδες, ότι δεν έκανα bullying και ότι συμπεριφερόμουν καλά.
Το μόνο πρόβλημα είναι ότι έχω μεγαλώσει εδώ και πολύ καιρό, δεν κυνηγάω πια τα αγόρια για την προσοχή τους και ξέρω πώς να ξεχωρίζω τους καλούς ανθρώπους από τους κακούς, είμαι υπεύθυνη για τις πράξεις μου.
Δεν χρειάζομαι καθόλου φροντίδα, αλλά οι γονείς μου απλά δεν το καταλαβαίνουν αυτό. Ψαχουλεύουν την προσωπική μου ζωή, τους φίλους μου, το τηλέφωνό μου, και αν δεν τους αρέσει κάτι, θα το πουν σίγουρα, γιατί πρέπει να είμαι τέλεια γι’ αυτούς, και δεν σκέφτονται καθόλου τι θέλω εγώ.
Έκανα την πρώτη μου σχέση όταν ήμουν 23 ετών. Εκείνη την εποχή ζούσα μόνη μου, σε διάσταση με τους γονείς μου, και εργαζόμουν σε ένα εστιατόριο, όπου γνώρισα το αγόρι μου.Στην ηλικία μας, οι άνθρωποι παντρεύονται ήδη, αλλά όχι εμείς, εξαιτίας των γονιών μου, στους οποίους δεν άρεσε το γεγονός ότι είχα έναν άνδρα.
Ο φίλος μου και εγώ ζούμε στο σπίτι μου, εργάζεται σε ένα γραφείο και κερδίζει πολλά χρήματα, οπότε με κακομαθαίνει συχνά με δώρα, και κάνουμε οικονομίες για ένα νέο σπίτι μαζί. Όμως όλα μας τα σχέδια κινδυνεύουν, και πάλι εξαιτίας των γονιών μου, που τους λείπω τόσο πολύ που θέλουν να μετακομίσουν μαζί μου.
Αν πω όχι, το μόνο που θα κάνουν είναι να θυμώσουν περισσότερο μαζί μου. Σκέφτομαι σοβαρά να το σκάσω από το σπίτι, ώστε να μην ξέρουν καν τη διεύθυνσή μου.
