Το να μένω δίπλα στην πρώην πεθερά μου ήταν πάντα μια πρόκληση για μένα. Βάλαμε έναν ψηλό φράχτη, δημιουργώντας ένα οπτικό φράγμα που αντανακλούσε τη συναισθηματική μας αποξένωση, αλλά δεν βοήθησε πολύ. Ξαφνικά άρχισα να νοιάζομαι γι’ αυτήν, αν και δεν ήξερα γιατί ή πώς συνέβη.
Πριν από τρεις δεκαετίες, σε ηλικία 19 ετών, παντρεύτηκα τον γείτονά μου Volodymyr. Ήταν έξι χρόνια μεγαλύτερός μου και δεν είχαμε γνωριστεί για πολύ καιρό πριν παντρευτούμε. Όλα θα ήταν καλά, αλλά ο έγγαμος βίος μας στο σπίτι μου πήγε γρήγορα κατά διαόλου.
Ο Βλαντιμίρ αποδείχθηκε αταίριαστος μαζί μου, χωρίς να προσπαθεί να είναι καλύτερος σύντροφος. Η απόφασή του να μετακομίσει στον Καναδά ήταν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του γάμου μας. Στα 21 μου, ήμουν ήδη διαζευγμένη, κάτι που δεν ήταν ευπρόσδεκτο στο χωριό μου. Ήταν μια δύσκολη περίοδος, αλλά ο χρόνος επουλώνει!
Έξι χρόνια αργότερα γνώρισα έναν υπέροχο άνδρα και ξεκίνησα μια πλήρη οικογενειακή ζωή με δύο παιδιά. Τώρα είμαι ευγνώμων στον Βλαντιμίρ που έφυγε από τη ζωή μου, ανοίγοντας το δρόμο για την αληθινή μου αγάπη. Η μητέρα του, η πρώην πεθερά μου, ζούσε δίπλα μας όλα αυτά τα χρόνια. Καθώς μεγάλωνε, άρχισε να δυσκολεύεται με τα οικιακά της καθήκοντα.
Μια φορά την είδα να παλεύει να φέρει νερό και με συγκίνησε μέχρι δακρύων. Την πλησίασα και προσφέρθηκα να τη βοηθήσω, διαβεβαιώνοντάς την ότι επρόκειτο για μια ειλικρινή ανθρώπινη πράξη και ότι την έβλεπα ως ηλικιωμένη γειτόνισσα και όχι ως πρώην πεθερά μου. Τώρα μαγειρεύω, ψωνίζω και καθαρίζω γι’ αυτήν.
Όταν ρώτησα τον σύζυγό μου τι γνώμη είχε για τις νέες μου ευθύνες, τα λόγια του ζέσταναν την καρδιά μου: «Αυτό επιβεβαιώνει ότι επέλεξα την καλύτερη γυναίκα στον κόσμο». Η ζωή φέρνει απροσδόκητες ανατροπές, αλλά πιστεύω ότι το να κάνουμε το καλό είναι το ανθρώπινο καθήκον μας.
