Όταν έμαθα από την αδελφή μου ότι η κόρη μου παντρεύεται, σοκαρίστηκα. Επισκέφτηκα την πρώην σύζυγό μου νωρίς το πρωί και η χαρά στο πρόσωπό της ήταν αδιαμφισβήτητη.
Με υποδέχτηκε θερμά και μάλιστα με κέρασε σπιτικά ζυμαρικά με κεράσι, τα οποία δοκίμασα με ανυπομονησία. Κατά τη διάρκεια αυτής της επίσκεψης της παρέδωσα έναν φάκελο με χρήματα για τον γάμο της κόρης μας, αν και ανέφερε ότι το νεαρό ζευγάρι σκόπευε να καλύψει μόνο του τα έξοδα.
Επομένως, η συνεισφορά μου θα χρησιμοποιηθεί ως δώρο, αν και η πρώην σύζυγός μου δεν έχει ακόμη αποφασίσει τι θα αγοράσει. Παρακολουθώντας την, δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω τη νέα της νεανικότητα. Φαινόταν ότι η απουσία μου της είχε φέρει την ευτυχία.
Το συνειδητοποίησα αυτό όταν παρατήρησα τις αλλαγές στο διαμέρισμα και την παρουσία αντικειμένων, συμπεριλαμβανομένου ενός ανδρικού σακιδίου και παπουτσιών, που έδειχναν ότι είχε προχωρήσει τη ζωή της και την είχε ζήσει στο έπακρο.
Η παρουσία πολυτελών ειδών υγιεινής και οι αλλαγές στο εσωτερικό του σπιτιού μιλούσαν ακόμη πιο ξεκάθαρα για τη νέα της ζωή χωρίς εμένα. Καθώς προσπαθούσα να χωνέψω αυτές τις αλλαγές, ένα τηλεφώνημα διέκοψε το γεύμα μας.
Άκουσα πρόχειρες συνομιλίες για ψώνια και τον επαναπρογραμματισμό μιας εκδρομής στη θάλασσα. Στο δρόμο για το σπίτι είχα ανάμεικτα συναισθήματα, αναλογιζόμουν τον χρόνο που είχαμε περάσει μαζί ως οικογένεια και αναρωτιόμουν για την τρέχουσα κατάσταση απογοήτευσής μου, ακόμη και για κάτι τόσο απλό όσο η έλλειψη σπιτικών ζυμαρικών.
Η έντονη διαφορά μεταξύ της σημερινής μου ζωής και της φαινομενικής ευτυχίας της πρώην συζύγου μου με έκανε να αναρωτηθώ: τι είναι πραγματικά σημαντικό στη ζωή;
