Ήμουν 20 ετών, ο σύζυγός μου, ο γιος μου και εγώ περπατούσαμε στο πάρκο το βράδυ με ένα καροτσάκι και μιλούσαμε για διάφορα πράγματα όταν ακούσαμε μια γυναικεία κραυγή. Χωρίς να το σκεφτεί, ο σύζυγός μου έτρεξε προς εκείνη την κατεύθυνση- εγώ τον ακολούθησα.
Ένα κορίτσι ούρλιαζε στο μονοπάτι, κρατώντας ένα δέντρο, και υπήρχαν δύο άνδρες εκεί κοντά, ο ένας άρπαζε την τσάντα του κοριτσιού και ο άλλος την κρατούσε από το λαιμό και έβαζε τα χέρια του κάτω από το φόρεμά της. Ο πρώτος άντρας χτύπησε ξαφνικά εκείνον που κρατούσε το κορίτσι- ούρλιαξε και έπεσε προς τα πίσω.
Ο δεύτερος άντρας έριξε την τσάντα του έκπληκτος και χτυπήθηκε στο σαγόνι. Έπεσε, και ο άνδρας πήδηξε προς τον πρώτο άνδρα και τον χτύπησε ξανά στο κεφάλι. Συνολικά, τώρα και οι δύο άνδρες ξάπλωσαν στο γρασίδι- ο άνδρας κάλυψε την πλάτη της κοπέλας και ετοιμάστηκε για μάχη.
Αλλά δεν ήρθε σε μάχη. Ο δεύτερος άντρας ξύπνησε και φώναξε: “Αυτό ήταν, φίλε, αυτό ήταν! Άρπαξα τον φίλο μου και τον τράβηξα έξω. Τρέξαμε στην κοπέλα και αρχίσαμε να την ηρεμούμε- παρατήρησα ότι ήταν έγκυος – η κοιλιά της ήταν τόσο μεγάλη τώρα. Έτσι την καθίσαμε σε ένα παγκάκι, της δώσαμε νερό, την ηρεμήσαμε και τη συνοδεύσαμε στο σπίτι της. Μας ήταν πολύ ευγνώμων.
Περίπου μια εβδομάδα αργότερα αυτή και ο σύζυγός της μας συνάντησαν στο ίδιο πάρκο. Ο σύζυγός της με πλησίασε, μου έσφιξε το χέρι, με ευχαρίστησε ειλικρινά για τη διάσωση της γυναίκας του, με κάλεσε να τον επισκέπτομαι, είπε να του τηλεφωνήσω αν χρειαστεί κάτι και μας έδωσε τον αριθμό τηλεφώνου του.
Δεν δεχτήκαμε την προσφορά τους, γιατί σύντομα μετακομίσαμε σε άλλη περιοχή και κάπως έτσι όλα γύρισαν μπούμερανγκ και ξεχάστηκαν. Πέρασαν 23 χρόνια, ο γιος μας μεγάλωσε και άρχισε να βγαίνει με μια κοπέλα – γλυκιά, καλομαθημένη, όμορφη. Μας άρεσε πολύ και συχνά βασανίζαμε τον γιο μας, αστειευόμενοι για το πότε θα συναντούσαμε τους γονείς της – ήταν η ώρα του γάμου, δεν μπορούσαμε να αφήσουμε ένα τέτοιο κορίτσι.
Και τότε συνέβη η ατυχία – ο σύζυγός μου έπαθε καρδιακή προσβολή, μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο, διαγνώστηκε με χρόνια καρδιακή ανεπάρκεια, έπρεπε να κάνει μεταμόσχευση καρδιάς και να ξοδευτούν πολλά χρήματα για την επέμβαση. Αυτά που είχαμε τότε δεν ήταν αρκετά, οπότε αρχίσαμε να μαζεύουμε χρήματα από συγγενείς- και τότε ήρθε ο γιος μου, είπε ότι είχε πει στη φίλη του για τη θλίψη μας, είχε πλούσιους γονείς και προσφέρθηκαν να βοηθήσουν. Τότε σκέφτηκα:
“Τι τρομερός λόγος για να συναντηθούμε”. Έτσι, οι γονείς της κοπέλας ήρθαν στο νοσοκομείο για να επισκεφθούν τον σύζυγό μου και ταυτόχρονα να του μιλήσουν. Ειλικρινά, δεν τους αναγνώρισα, αλλά αναγνώρισαν αμέσως εμένα και τον σύζυγό μου, παρόλο που είχαν περάσει τόσα χρόνια. Μόλις μπήκαν στον θάλαμο, σταμάτησαν και κοίταξαν ο ένας τον άλλον- εκείνη έκλαιγε, και εκείνος πλησίασε, έσφιξε το χέρι του συζύγου μου, στράφηκε προς εμένα και είπε: “Θα σου δώσουμε όσα χρήματα χρειάζεσαι.
Έχετε ήδη μαντέψει ότι επρόκειτο για την ίδια κοπέλα και τον σύζυγό της που είχαμε σώσει. Ήμασταν τόσο σοκαρισμένοι που οι λέξεις δεν μπορούν να το εκφράσουν. Οι άνθρωποι μας θυμόντουσαν τόσα χρόνια και τα παιδιά μας ήταν έτοιμα να δεθούν με τα δεσμά του γάμου. Είναι απίστευτο, αλλά συμβαίνει.
Ο σύζυγός μου χειρουργήθηκε- τώρα αναρρώνει, η οικογένειά μας θα παντρευτεί σύντομα, και εκτός από την υπέροχη νύφη μας, έχουμε κάνει υπέροχους φίλους.
