Είμαι τώρα 23 ετών, και το ταξίδι μου προς το γάμο ξεκίνησε στην ηλικία των 20 ετών – και ήταν διαποτισμένο από βαθιά αγάπη. Ο φίλος μου και εγώ μοιραστήκαμε δύο υπέροχα προγαμιαία χρόνια γεμάτα ρομαντικές χειρονομίες και προσοχή, που με έκαναν να πιστέψω στην τελειότητα της ένωσής μας.
Έχοντας μεγάλες ελπίδες για το μέλλον, ωστόσο, αντιμετωπίσαμε το πρόβλημα της υπογονιμότητας και υποβληθήκαμε σε μια σειρά θεραπειών προτού μείνουμε επιτυχώς έγκυος. Αλλά η κοινή μας χαρά σύντομα ξεθώριασε…
Καθώς προετοιμαζόμασταν για τη γονεϊκότητα, το ποτό του συζύγου μου έγινε από εορταστικό σε καθημερινό φαινόμενο, και αυτή η αλλαγή συνέβη πριν γεννήσω.
Οι προσπάθειες αντιμετώπισης του προβλήματος της υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ μέσω συζητήσεων, διαφωνιών και απειλών χωρισμού αποδείχθηκαν μάταιες. Εκείνος απέρριπτε τις ανησυχίες μου ως ενοχλητικές, χωρίς να αντιλαμβάνεται την αναστάτωση που μου προκαλούσε η συμπεριφορά του.
Η εγκυμοσύνη είχε επιδεινώσει την ευαισθησία μου στη μυρωδιά του αλκοόλ και σύντομα μου ήταν ανυπόφορο να βρίσκομαι κοντά του, γεγονός που τροφοδοτούσε νέους καβγάδες. Η αδιαφορία του για την ατυχία μου και η συναισθηματική φόρτιση που μου προκαλούσε με έκαναν να σκεφτώ ριζοσπαστικά μέτρα.
Η προοπτική να μεγαλώσουμε το παιδί μας σε ένα περιβάλλον όπου μια τέτοια συμπεριφορά μπορεί να φαινόταν φυσιολογική με τρόμαξε και με ώθησε να πάρω αποφάσεις που θα μπορούσαν να αλλάξουν τη ζωή μου…
