Ο σύζυγός μου και εγώ ζούμε μόνοι μας. Τα παιδιά μας πήγαν σε άλλη πόλη για σπουδές, έμειναν εκεί για να εργαστούν, παντρεύτηκαν και ζουν με τις οικογένειές τους. Μερικές φορές έρχονται να μας επισκεφθούν. Πριν από ένα μήνα, ο σύζυγός μου και εγώ κολλήσαμε τον γνωστό ιό.
Μας χορηγήθηκε φαρμακευτική αγωγή και μας διέταξαν να μείνουμε στο σπίτι για δύο εβδομάδες. Φυσικά, δεν βγαίναμε έξω, γιατί δεν είχαμε καν τη δύναμη να μαγειρέψουμε κάτι να φάμε. Τα παιδιά μας φρόντιζαν, μας φώναζαν, αλλά δεν μπορούσαν να έρθουν, ήταν και τα ίδια άρρωστα.
Ένας γείτονας τηλεφώνησε και ρώτησε πού είχαμε πάει. Της είπα για την κατάστασή μας. Λίγες ώρες αργότερα, τηλεφώνησε ξανά και είπε ότι άφησε φαγητό στην πόρτα μας. Έφερε κοτόσουπα και κοτολέτες με πουρέ πατάτας. Ο σύζυγός μου και εγώ φάγαμε τόσο νόστιμα.
Μετά, μας τηλεφώνησε για να μας ευχαριστήσει. Είπε ότι είχε μαγειρέψει για την οικογένειά της και μας έφερε κι εμάς, οπότε δεν χρειαζόταν να την ευχαριστήσουμε. Λίγες μέρες αργότερα τηλεφώνησε ξανά. Αυτή τη φορά έφερε σούπα αρακά και ζυμαρικά με σάλτσα ντομάτας.
Τηλεφώνησα ξανά για να την ευχαριστήσω και να της πω ότι αισθανόμουν πολύ καλύτερα και μπορούσα να μαγειρέψω για εμάς. Μας ευχήθηκε υγεία και πρόσθεσε ότι θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε τα χρήματα όταν αναρρώσουμε. Για να είμαι ειλικρινής, δεν κατάλαβα τι έλεγε, γι’ αυτό τη ρώτησα ξανά.
Εκείνη απάντησε ότι ήταν χρήματα για το φαγητό που είχε ετοιμάσει για την εργασία της. Έμεινα άφωνη. Φυσικά, είπα ότι θα επέστρεφα τα χρήματα, αλλά σκέφτηκα ότι μας είχε βοηθήσει από τα βάθη της καρδιάς της. Και αυτή η ακατανόητη κατάσταση παρέμεινε μέσα μου για πολύ καιρό.
Από τη μία πλευρά, καταλαβαίνω ότι ξόδευε χρήματα και μαγείρευε. Αλλά η ίδια είπε ότι μαγείρευε για την οικογένειά της και μας έδωσε μόνο ένα μέρος από αυτό. Αξίζει πραγματικά να μου ζητήσει χρήματα; Από την άλλη πλευρά, της είμαι ευγνώμων που μας βοήθησε στην ώρα της ανάγκης μας. Αυτή είναι η ιστορία…
