Εργάζομαι ως οδηγός ταξί. Εδώ και πολλά χρόνια, εκτελώ το μεγαλύτερο δρομολόγιο στην πόλη….
Έχω δει πολλά πράγματα να συμβαίνουν κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου. Αλλά θα θυμάμαι μια ιστορία για το υπόλοιπο της ζωής μου. Ως συνήθως, το λεωφορείο ήταν γεμάτο κόσμο το πρωί. Οι άνθρωποι βιάζονταν να πάνε κάπου.
Κάποιοι στη δουλειά, φοιτητές και μαθητές στο σχολείο. Σε μια τέτοια στιγμή, υπάρχουν πάντα καυγάδες. Φυσικά, σύμφωνα με τους κανόνες, εγώ, ως οδηγός, πρέπει να τηρώ την τάξη στην καμπίνα, αλλά αυτός που επινόησε αυτούς τους κανόνες μάλλον δεν πρόσεξε ότι πρέπει επίσης να γυρίζω το τιμόνι και να έχω το νου μου στο δρόμο, όπου όλοι βιάζονται.
Αλλά αυτή η λυρική μου παρέκβαση δεν αφορά την ιστορία. Στην καμπίνα συνέβησαν τα εξής. Ένας άνδρας κάθισε σε ένα κάθισμα ειδικά σχεδιασμένο για άτομα με αναπηρία και για εγκύους και παιδιά. Σε μια από τις στάσεις, μια γυναίκα μπήκε στο λεωφορείο. Φαινόταν να είναι επτά μηνών έγκυος.
Όπως ήταν αναμενόμενο, ζήτησε από τον άνδρα να της κάνει χώρο. Εκείνος όμως αρνήθηκε αγενώς και γκρίνιαξε κάτι σαν: «Έπρεπε να είχες κρατήσει τα πόδια σου ενωμένα». Φυσικά, όλο το λεωφορείο εξοργίστηκε με τα λόγια του. Ακολούθησε ένας λεκτικός καυγάς. Και τότε, δύο στάσεις αργότερα, με σταμάτησε ένα περιπολικό της αστυνομίας. Οι ένστολοι μπαίνουν στο λεωφορείο και πηγαίνουν κατευθείαν στον άνδρα. Εκείνη τη στιγμή, η γυναίκα καθόταν ήδη σε άλλη θέση (κάποιος είχε την ευθιξία να της δώσει μια θέση). «Ποιος κάλεσε την αστυνομία;» ρώτησε ο μεγαλύτερος άντρας της παρέας.
