Το να ζω μόνη μου ήταν πάντα ο κανόνας για μένα. Από τότε που μετακόμισα από το σπίτι των γονιών μου σε ηλικία δεκαεπτά ετών, ήμουν πάντα απορροφημένη στις σπουδές και τη δουλειά μου και δεν είχα ποτέ το χρόνο ή το ενδιαφέρον για ρομαντικές σχέσεις. Είχα μερικές βραχύβιες σχέσεις, αλλά τίποτα σοβαρό ή ελπιδοφόρο.
Κατά τη διάρκεια μιας από τις συνήθεις επισκέψεις μου στον γυναικολόγο, έλαβα τα δυσάρεστα νέα ότι είχα διαγνωστεί με υπογονιμότητα. Καθώς έφευγα από το γραφείο, έλαβα ένα τηλεφώνημα από έναν άγνωστο αριθμό που έλεγε ότι η μητέρα μου βρισκόταν στο νοσοκομείο. Έτρεξα στο νοσοκομείο της, ανησυχώντας για την κατάσταση της μητέρας μου.
Όταν έφτασα στο νοσοκομείο της μητέρας μου, συνάντησα τον γιατρό που με διαβεβαίωσε ότι όλα ήταν καλά και ότι θα έπαιρνε εξιτήριο σε λίγες ημέρες. Εκείνη την εποχή, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι σύντομα θα ερωτευόμασταν ο ένας τον άλλον και μάλιστα θα παντρευόμασταν. Έτσι, καθώς περνούσαμε όλο και περισσότερο χρόνο μαζί, δεθήκαμε με τα δεσμά του γάμου με έναν μικρό, σεμνό γάμο.
Ο σύζυγός μου είχε ήδη δύο παιδιά από τον προηγούμενο γάμο του, τα οποία ζούσαν μαζί του. Δεδομένου ότι δεν μπορούσα να αποκτήσω δικά μου παιδιά, ήμουν ευτυχής να γίνω μια καλή μητέρα γι’ αυτά. Λιγότερο από ένα χρόνο αφότου αρχίσαμε να ζούμε μαζί, ανακάλυψα ότι ήμουν έγκυος, παρά τη διάγνωση της υπογονιμότητας.
Είχα 2 παιδιά και προσπαθούσα με κάθε τρόπο να τα βγάλω πέρα μόνη μου, ενώ ο σύζυγός μου ήταν στη δουλειά. Η ανατροφή 4 παιδιών ήταν δύσκολη, αλλά μου έφερε μεγάλη ευτυχία. Η βιολογική μητέρα του μεγαλύτερου γιου μου ήρθε επίσης στην αποφοίτησή του.
Ήταν αλαζονική και συμπεριφερόταν σαν να είχε μεγαλώσει μόνη της τους γιους της όλα αυτά τα χρόνια, αν και ποτέ δεν τους είχε συγχαρεί ούτε για τα γενέθλιά τους μετά την αποφοίτησή τους. Μου έκανε εντύπωση που θυμόταν καθόλου την αποφοίτηση του γιου της. Κατά τη διάρκεια της τελετής, κάθε απόφοιτος έπρεπε να προσφέρει ένα μπουκέτο λουλούδια στο πιο κοντινό του πρόσωπο.
Ο γιος μου μου χάρισε ένα πανέμορφο μπουκέτο με κρίνα, τα αγαπημένα μου λουλούδια, και μου είπε: “Σε ευχαριστώ για όλα, μαμά! Σ’ ευχαριστώ που με δέχτηκες! Με κατέκλυσε η συγκίνηση, δέχτηκα την ανθοδέσμη και ξέσπασα σε δάκρυα. Παρά το γεγονός ότι δεν είμαι η βιολογική τους μητέρα, οι γιοι μου με θεωρούν δικό τους άνθρωπο και αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία για μένα.
